ΔΕΝ ΜΑΣ ΞΕΧΑΣΕ Ο ΘΕΟΣ

Αγίου Ανδρέου δια Χριστόν σαλού...

Περί δε ωδίνων αρχής, και περί συντελείας πως σοι αδακρυτί διεξέλθοιμι, τέκνον;

Εν γαρ ταις εσχάταις ημέραις αναστήσει (φανερώσει) Κύριος ο Θεός βασιλέα από πενίας και πορεύσεται εν δικαιοσύνη πολλή… πάντα δε πόλεμον καταπαύσει και τους πένητας πλουσίους απεργάσηται και έσται ειρήνη ον τρόπον επί των ημερών Νώε δια το μη ποιείν πόλεμον πώποτε. [Ου μέντοι κατά τας εκείνων πονηρίας]*. Έσονται γαρ οι άνθρωποι πλούσιοι εν ταις ημέραις εκείναις σφόδρα, και εν γαλήνη και ειρήνη βαθεία εσθίοντες και πίνοντες, γαμούντες και εκγαμίζοντες, εν αδεία πολλή πορευόμενοι και αμερίμνως τοις γηίνοις επαναπαυόμενοι, και εν τω μη είναι πόλεμον επί της γης συγκόψουσι τας σπάθας αυτών εις βιζύνας και εις δρέπανα και εις εργαλεία γεωπονικά. Και μετά ταύτα δώσει το πρόσωπον αυτού επί ανατολάς, και ταπεινώσει του υιούς Αγάρ· οργισθήσεται γαρ αυτοίς ο Κύριος δια την βλασφημίαν αυτών ην εβλασφήμησαν εις τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν και δια την των Σοδόμων ασέλγειαν ην κατεργάζονται· πολλοί δε εξ αυτών το άγιον βάπτισμα κομισάμενοι ευάρεστοι γενήσονται και τιμηθήσονται παρά του ευσεβούς βασιλέως εκείνου, τους δε λοιπούς ολέσει και εμπυρίσει και βιαίω θανάτω παραδώσει. Εν τοις καιροίς εκείνοις αποκατασταθήσεται πάσα η υφήλιος και το Ιλλυρικόν της βασιλείας Ρωμαίων, και η Αίγυπτος κομίσει τα πάκτα (= ομολογώ, συγκείμενος, συμπεφωνημένος, μάλλον εδώ εννοεί συνθήκας, συμφωνίας) αυτής. Και θήσει την χείραν αυτού την δεξιάν εις τα κύκλω έθνη· και ημερώσει τα ξανθά έθνη και τους μισούντας αυτόν τροπώσεται· τριάκοντα και δύο έτη κρατήσει της βασιλείας. Δώδεκα έτη κήνσον (=φόρον) και δόματα (=δώρα) ου λήψεται. Αναστήσει δε θυσιαστήρια τα συντετριμμένα και ναούς αγίους ανοικοδομήσει. Δίκη ουκ έσται εν ταις ημέραις εκείναις, αλλ’ ούτε ο αδικών ή ο αδικούμενος· πτήξει (πτήσσω= ζαρώνω ένεκα φόβου) γαρ από προσώπου αυτού πάσα η γη, και φόβω ποιήσει τους υιούς των ανθρώπων σωφρονείν και τους παρανομούντας των μεγιστάνων εξολοθρεύσει.

***

Εν αρχή είναι η Αγάπη.
Και η αγάπη είναι η ανθρωπιά άνθρωπέ μου.
Και η ανθρωπιά ο Χριστός μας.
Και του Χριστού μας η ψυχή ο Πατέρας Θεός.

Και τα πάντα τους είναι ο ενσαρκωμένος Λόγος… που δια της θελήσεως του ανθρώπου, ο Λόγος γίνεται ένα με την σάρκα και το αίμα Του ως Έν... ως δύο σταγόνες νερό γίνονται μία,
έτσι και τον ζεύγος ευαγγελίζεται δια του Λόγου και μεταμορφώνεται σε μία του θεού ψυχή... ως ο δικέφαλος αετός της ουράνιας στην γη βασιλείας μαρτυρεί τον ευαγγελισμό των ανθρώπων, με τις «εφτά Μυστηριακές πύλες της Αγίας ορθής εκκλησίας του Κυρίου... ο άνθρωπος από μισός θνητός... ολοκληρώνεται στο είναι της υπάρξεώς του, ως Τέλειο ο Θεός τον έπλασε να ζει», Ορθόδοξα, Ελληνικά, και αιώνια, ως ο Χριστός με την πανάγια Εύα Του... η κάθε ψυχή...το σώμα ως το ιερό σκεύος, που μέσα του έχει το αίμα της Αγάπης Θεό σε Υιό Φωτός στου κάθε εντός του ημών.