Το έτος 1453 «εάλω η πόλις»1
Κωνσταντινούπολις, ως πάλαι και η Ιερουσαλήμ, βυθισθείσα εις τα πικρά ύδατα της
τουρκομωαμεθανικής δουλείας επί αιώνας και μέχρι σήμερον, πεσούσα ως «ο ιππεύς
εις τα οπίσω την σωτηρίαν περιμένων Κυρίου»2.
«Η Κωνσταντινούπολις καλείται πολιτικώς και Νέα Ρώμη. Ως κορυφαία πόλις της Ορθοδοξίας
ονομάζεται και Νέα Σιών.
Ως πρωτεύουσα δε του εν αποστασία κόσμου λέγεται και
Βαβυλών»3. Ως Βαβυλών Νέα
λοιπόν έπεσεν η Κωνσταντινούπολις, μάλιστα δια την προς τον Παπισμόν αποστασίαν
ταύτης, ένεκα της οποίας έπλησε τας χώρας του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως
δια του εκεί ψευδοπατριάρχου με αιρετικούς ψευδεπισκόπους4 και «μιαρά επισκοπίδια» και «μητροπολιτίδια βέβηλα», προς προαγωγήν της
παπικής αιρέσεως και εις την Ορθόδοξον Ανατολήν, ως λέγει Ορθόδοξος Σύνοδος. Δηλαδή
η εν Ιεροσολύμοις Ορθόδοξος Σύνοδος του 1443 των Πατριαρχείων Αλεξανδρείας,
Αντιοχείας και Ιεροσολύμων, η συγκληθείσα κατά της ψευδοσυνόδου Φερράρας – Φλωρεντίας
(1438- 1439) και των καταλαβόντων το Πατριαρχείον Κωνστατνινουπόλεως παπικών5.
1 Ιεζεκ.
λγ’, 21 – 2 Γενέσ. μθ’, 17-
18 – 3 Α. Δ. Δελήμπαση, «Φοβερά
και θαυμαστά ερχόμενα Γεγονότα», Αθήναι 1986, σ. 40 – 4 ΙΕ’ Κανόνος ΑΒ Συνόδου – 5 «Συνόδου Ιεροσολύμων» του 1443, παρά Χ.
Παπαδοπούλω, «Ιστορία της Εκκλησίας Ιεροσολύμων», εν Αθήναις 1970, σ. 483- 484.
ΠΗΓΗ: ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ, ΑΘΗΝΑΙ 1998
Προφητεύεται ότι, προ της επερχομένης θείας οργής, οι λαοί της
αποστασίας, στρατηγούμενοι υπό του διαβόλου, «ἀνέβησαν ἐπὶ τὸ πλάτος
τῆς γῆς, καὶ ἐκύκλευσαν τὴν παρεμβολὴν τῶν ἁγίων καὶ τὴν πόλιν τὴν ἠγαπημένην·
καὶ κατέβη πῦρ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἀπὸ τοῦ Θεοῦ καὶ κατέφαγεν
αὐτούς» (Αποκαλ. κ’, 9).
Και ταύτα γίνονται σήμερον. Διότι τα βορειοδυτικά «ευεξαπάτητα»
(Αρέθα, PG. 106, 753)
έθνη της Ευρώπης, αφού απεστάτησαν εκ της Ορθοδοξίας εις τας διαμονικάς
αιρέσεις του Παπισμού και του Προτεσταντισμού και της σατανοκρατίας, εξεχύθησαν
προς άλλας ηπείρους «ἐπὶ τὸ πλάτος τῆς γῆς», και σήμερον
περιεκύκλωσαν όντως «παρεμβολὴν τῶν ἁγίων», ήτοι τα Ορθόδοξα Έθνη ή Λαούς.
Μάλιστα δε «τὴν πόλιν τὴν ἠγαπημένην» Ιερουσαλήμ, την κεκυκλωμένην νυν και
οικιστικώς ακόμη υπό των εκεί κρατούντων Ιουδαίων της αποστασίας, οι οποίοι
συμπράττουσι κατ’ αυτής και μετά διεθνών θρησκευτικών και πολιτικών δυνάμεων,
ως του ΟΗΕ και της ΕΟΚ ή ΕΕ, του Αμερικανισμού, του Παπισμού και του
θρησκευτικού και πολιτικού Οικουμενισμού της σατανοκρατίας, και λοιπών υιών
απωλείας (Α. Δ. Δελήμπαση, «η Ορθοδοξία και η Θεμελιώδης Συμφωνία» Ισραήλ και
Βατικανού, Αθήναι 1994). Και τούτο, προς κατάληψιν των χριστιανικών Ιερών
Προσκυνημάτων των Αγίων Τόπων του Κυρίου Ιησού Χριστού και αντίχριστον
αφανισμόν τούτων από προσώπου γης !
Ούτως, εν υπολείπεται πλέον, η αναπόφευκτος τιμωρία τούτων
κατά την προφητείαν, «καὶ κατέβη πῦρ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἀπὸ τοῦ Θεοῦ καὶ κατέφαγεν
αὐτούς» !
ΠΗΓΗ: ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ, ΑΘΗΝΑΙ 1998
