Δαβίδ και Ησαΐας ονομάζουν το γένος των Εβραίων "κύνας" !

(απόσπασμα)

Όθεν παρρησία βλέπομεν, ότι δεν έχουσι καμμίαν σύνεσιν πνευματικήν, αλλά μόνον σωματικήν, καθώς ο χοίρος, ο αποβλέπων πάντοτε εις την γην· τοιουτοτρόπως και αυτοί (οι Εβραίοι) μόνον τα γήινα στοχάζονται· καθώς και ο προφήτης Δαβίδ το Εβραϊκόν γένος χοίρους ονομάζει, λέγων. »Άμπελον εξ Αιγύπτου μετήρας, κτλ. και μονιός άγριος κατενεμήσατο αυτήν».

Η εξ Αιγύπτου άμπελος εννοείται, ότι καθώς η Αίγυπτος ήτον γεμάτη με αυτάρκειαν από όλους τους καλούς καρπούς, από άρτον, και από άλλα διάφορα κρέατα, όπου εις διάστημα τετρακοσίων χρόνων, εις δουλείαν όντες, ήτον συνηθισμένοι με εκείνους. Όμως μετά την έξοδον αυτών εξ Αιγύπτου, και μετά παρέλευσιν τεσσαράκοντα χρόνων, καθ’ ον καιρόν διέτριψαν εις την έρημον, ένθα έφαγον άρτον αγγελικόν ουράνιον, όχι διότι επείνασαν τρώγοντες εκείνον, αλλ’ αφ’ ου είδον, ότι εισήλθον εις την γην της επαγγελίας, όπου έρρεε γάλα και μέλι, η οποία εννοείται ως άμπελος καρποφόρος με αυτάρκειαν πλουσιοπαρόχως, και ακόμη περισσότερον καρποφόρος από την Αίγυπτον. Τότε (λέγω) οι Εβραίοι, εξερχόμενοι από τους ερήμους τόπους, ως κάποιοι αγριόχοιροι, ιδόντες τον εαυτόν των εις τόσην αφθονίαν αγαθών, όχι μόνον εδόθησαν εις κάθε ακρασίαν, βοσκήσαντες αυτήν, αλλ’ ελησμόνησαν και τον Θεόν, φροντίζοντες μόνον δια τα σωματικά, ουχί δε και δια τα πνευματικά.

Καθώς και ο Ιησούς Χριστός τους Εβραίους χοίρους ονομάζει, λέγων «Μη βάλετε τους μαργαρίτας έμπροσθεν των χοίρων». Λέγει ακόμη και τούτο «Μη δότε τα άγια τοις κυσί», δηλ. να μη φανερώσωμεν τους θείους λόγους εις τους Εβραίους, δια τους οποίους λέγει ο Δαβίδ ως από προσώπου Χριστού «Ότι εκύκλωσάν με κύνες πολλοί» (Ψαλ. ΚΑ’. Στιχ. 16). Και πάλιν «Επιστρέψουσιν εις εσπέραν, και λιμώξουσιν ως κύων, και κυκλώσουσι πόλιν» (Ψαλ. ΝΗ’. Στιχ. β), το οποίον αληθεύει· επειδή εις την ημέραν της σταυρώσεως όλην την ημέραν δεν έφαγον οι μισόθεοι Εβραίοι.

Ομοίως και ο προφήτης Ησαΐας ονομάζει το γένος των Εβραίων κύνας, λέγων «Και κύνες αναιδείς τη ψυχή, ουκ ειδότες πλησμονήν» (Ης. κεφ. ια’στιχ 16)· δηλ οι Εβραίοι δεν εχόρτασαν από τόσον πολύ αίμα των προφητών, το οποίον έχυσαν, αλλά και το αίμα του Ιησού Χριστού του αληθινού Μεσσίου το έχυσαν· πλην ούτε με τόσον αίμα ευχαριστήθησαν, αλλά και έως την σήμερον πασχίζουν να χύσωσιν αίμα Χριστιανικόν.

Ιδού λοιπόν εφανέρωσα, ότι οι Εβραίοι από την ιεράν Γραφήν ονομάζονται κύνες και χοίροι· διότι δεν έχουσιν καμμίαν γνώσιν πνευματικήν, καθώς και εδώ, ένθα ανέφερα δια τον Μωυσήν λέγοντα, ότι ουκ έγρυξαν (υλάκτησαν) οι κύνες, ότε εξήλθον οι Εβραίοι νύκτωρ εκ της Αιγύπτου, εννοούσιν αυτοί σωματικώς, δηλ. αυτούς τους ιδίους κύνας· πλην εάν και υλακτούσαν κύνες πολλοί, δεν ήτο δυνατόν να τους εμποδίσωσι· καθότι οι ίδιοι Αιγύπτιοι εδίωξαν αυτούς, καθώς η ιδία Γραφή λέγει· «Και κατεβιάζοντο οι Αιγύπτιοι τον λαόν σπουδή εκβαλείν αυτούς εκ της γης» (Εξοδ. Κεφ. ιβ’ στιχ. 33) Καθώς και ο προφήτης Δαβίδ λέγει «Ευφράνθη η Αίγυπτος εν τη εξόδω αυτών» (Ψαλ. Ρδ’ στιχ. 38). Ότι ο Μωυσής πνευματικώς ομιλεί, καθώς λέγει και ο Δαβίδ· »άπαξ ελάλησεν ο Θεός· δύο ταύτα ήκουσα» (Ψαλ. Ξα’ στιχ. 11)· τουτέστιν η ιερά Γραφή φυσικώς εγγράφη, όμως πνευματικώς εννοείται. Κατ’ αυτόν τον τρόπον και εδώ όπου λέγει ο Μωυσής· Κύνες ουχ υλάκτησαν, δηλαδή ο Σατανάς· διότι οι διάβολοι δεν ημπόρεσαν να αντισταθώσι. Καθώς και την παραβολήν όπου αναφέρει ο Χριστός εν τω ιερώ Ευαγγελίω δια τον πτωχόν Λάζαρον, όστις έκειτο προ του πυλώνος του πλουσίου ηλκώμενος, και οι κύνες ερχόμενοι απέλειχον τα έλκη αυτού, ερμηνεύει ο άγιος Θεοφύλακτος λέγων· Αι πληγαί είναι αι αμαρτίαι, και κύνες οι Διάβολοι, οι οποίοι περιλείχουσι τας αμαρτίας των ανθρώπων. Καθώς ο Δαβίδ δεόμενος λέγει. »Ρύσαι εκ χειρός κυνός την μονογενή μου» (Ψαλ. Κα’ στιχ. 21). Δηλαδή, παρακαλεί ο Δαβίδ τον Θεόν να ρυσθή η ψυχή αυτού εκ χειρός του Σατανά.

Καθώς λέγει και ο Προφήτης Ησαΐας «Κύνες ενεοί ου δυνηθήσονται υλακτείν» (Ης. κεφ’ ΝΣΤ’. Στιχ. 10). Διότι ο Φαραώ εννοείται ο Σατανάς, οι κύνες οι Διάβολοι αυτού, η δε Αίγυπτος εννοείται ο άδης, ο δε Μωυσής εννοείται ο Χριστός, καθώς ο ίδιος λέγει «Προφήτην εκ των αδελφών σου, ως εμέ, αναστήσει σοι Κύριος ο Θεός σου, αυτού ακούσεσθε» (Δευτ. κεφ. ΙΗ’ στιχ 15), δηλαδή τον Χριστόν. Διότι καθώς ο Μωυσής εξήγαγε τους Εβραίους από την δουλείαν της Αιγύπτου, η οποία ήτον σωματική, τοιουτοτρόπως και ο Χριστός εξήραγε τας ψυχάς των ανθρώπων από την δουλείαν του άδου, η οποία ήτον δουλεία ψυχική.

Πηγή: Τα Ιουδαϊκά, ανατροπή της θρησκείας των Εβραίων και των εθίμων αυτών μετ’ αποδείξεων Εκ της Αγίας Γραφής, Ανθρωποθυσίες των Εβραίων, Υπό Νεοφύτου Μοναχού του εξ Εβραίων, Εκδόσεις Μορφές, Αθήνα, σελ. 12- 15.