(απόσπασμα)
Σήμερον αποκαλύπτονται ή αυτοαποκαλύπτονται οι σκοτειναί
δυνάμεις, και γίνονται πάντοτε και περισσότερον γνωσταί.
Σκοτειναί δυνάμεις λέγονται αι ωργανωμέναι κοσμικαί δυνάμεις
ψεύδους και αμαρτίας δαιμόνων και ανθρώπων, δια των οποίων ο διάβολος δρα εις τον
κόσμον αντιχρίστως και απανθρώπως, ως «άρχων» «του κόσμου» (Ιωάν. ιδ’ 30) του
κακού και της απωλείας. Παρομοιάζονται δε αύται προς τον δράκοντα, ως «δράκων»
είναι και ο κύριός των, «ο όφις ο μέγας, ο αρχαίος, ο καλούμενος διάβολος και ο
σατανάς, ο πλανών την οικουμένην όλην» (Αποκ. ιβ’ 9).
Έχει γνωσθή πλέον, ότι
κεφαλή των σκοτεινών δυνάμεων είναι το λεγόμενον «Λευκόν ΑΔελφάτον», αληθώς όμως
σκοτεινόν και κατάμαυρον ως ο κατασκότεινος άδης. Λέγεται δε «λευκόν», επειδή
τα μέλη του κατά τας ανθρωποθυσίας των σατανολατρικών τελετών των φορούν λευκάς
στολάς! (Σαμαέλ Αούν Βεόρ, Τέλειος Γάμος). Αποτελείται δε από κορυφαίους μάγους
σατανολάτρας, τους λεγομένους «αυτοκράτορας» μάγους, και εργάζεται διπλούν
έργον πονηρίας. Πρώτον την μεγαλυτέραν σατανολατρείαν επί γης και δεύτερον την
αρχηγικήν διεύθυνσιν των σκοτεινών δυνάμεων της ανθρωπότητος, μετά αμέσου
επικοινωνίας προς τον διάβολον και κατόπιν εντολών του κακουργίας («Οργή!», αρ.
8, σ. 1, 2 και αρ. 9, σ. 1, 2).
Την παλαιάν εποχήν η σατανική αύτη συμμορία είχε την βάσιν της
εις την χώραν της μεγίστης τότε αποστασίας, ήτοι εις την Αίγυπτον (Α. Δ.
Δελήμπαση, «Πάσχα Κυρίου», Αθήναι 1985, σ. 121). Επί προφήτου όμως Μωϋσέως και
κατόπιν της ήττης των Αιγυπτίων μάγων υπ’ αυτού (Εξόδ. ζ’ 12, η’ 14-15) και της
καταστροφής της Αιγύπτου δια των δέκα πληγών των Φαραώ (Εξόδ. κεφ. Ζ’- Ι’, ιδ’
15-31), η βάσις του Λευκού Αδελφάτου» μετετέθη εις το Θιβέτ της κεντρικής
Ασίας, όπου μυστικαί είσοδοι και δίοδοι οδηγούν εις υπογείους του θαλάμους
μεγέθους πυραμίδων της Αιγύπτου και απιστεύτων σατανολατρικών οργίων («Οργή!»,
αρ. 10, σ. 1- 2). Προ Χριστού κύρια όργανα του διαβόλου και του «Λευκού
Αδελφάτου» του ήσαν οι μάγοι της Αιγύπτου (Εξόδ. ζ’ 1-12) και της Βαβυλώνος
(Δαν. β’ 2) και μεγάλα ανά τον κόσμον μαντεία (Ιδέ «η Εποχή του Αντιχρίστου»,
σ. 63). Μετά Χριστόν εύχρηστα ενεργούμεναι τούτων έγιναν μάλιστα οι απειθούντες
εις τον Θεόν Εβραίοι.
Η εβραϊκή Αποστασία
Κατά δύο τρόπους νοείται ο Ιουδαϊσμός των Εβραίων, ως
Αποκάλυψις και ως αποστασία. Ως Αποκάλυψις του Θεού εν τη Παλαιά και παιδαγωγία
«εις Χριστόν» (Γαλ. γ’ 24), και ως απιστία εν τη Παλαιά και τη Καινή και
αποστασία εκ του Σωτήρος Χριστού («Πάσχα Κυρίου», σ. 592). (…)
Ο Ι ο υ δ α ϊ σ μ ό ς τ η ς α π ο σ τ α σ ί α ς ήρχισε κυρίως από τον καιρόν της
θαυματουργικής εξόδου των υιών Ισραήλ εξ Αιγύπτου δια των απειθούντων εις τον
Θεόν Εβραίων. Ούτοι ηκολούθησαν την αποστασίαν προ παντός της Αιγύπτου, της Βαβυλώνος
και των υπολειφθέντων κατοίκων της Γης Χαναάν. Δια τούτο, μετά την έξοδον εκ της
Αιγύπτου, «εμοσχοποίησαν» «και ανήγαγον (προσέφερον) θυσίαν τω ειδώλω» (Πράξ. γ’
41), ομοίως δε έπραττον και εις την Γην της Επαγγελίας, αποστατούντες από τον
Κύριον. Διότι «τίνα των Προφητών ουκ εδίωξαν ούτοι», «αεί (πάντοτε)»
αντιπίπτοντες «τω Πνεύματι τω Αγίω»; (Πράξ. ζ’ 51-52). Έγιναν προφητοκτόνοι
και, όταν ήλθεν ο προφητευθείς Χριστός, «αυτόν ου παρέλαβον» (Ιωάν. α’ 11),
αλλά «τον Κύριον της δόξης εσταύρωσαν» (Α’ Κορινθ. β’ 8), γενόμενοι και
χριστοκτόνοι! Κατόπιν εστράφησαν εναντίον της ενδόξου Αναστάσεως του Κυρίου
ημών Ιησού Χριστού (Ματθ. κη’ 11-15) και της επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος
(Πράξ. β’ 13), εδίωξαν τους Αγίους Αποστόλους (Πράξ. δ’ 1-22, ε’ 17-40) και την
Εκκλησίαν Ιεροσολύμων (Πράξ. η’ 1), και έγιναν ανά τα έθνη «σκόλοψ τη σαρκί»
δια το αποστολικόν έργον του Ευαγγελίου (Β’ Κορινθ. ιβ’ 7. Χρυσοστόμου, PG. 61, 577-578). Έκτοτε «καθ’
εκάστην ημέραν καταρώνται» τον Θεόν και αντιπράττουν εις την Εκκλησίαν μέχρι
σήμερον αμετανοήτως (Μ. αθανασίου, ΒΕΠΕΣ, 32, 250).
«Οι Προφήται τούτους» τους Ισραηλίτας της Ιουδαϊκής
αποστασίας «απεκήρυξαν εξ αρχής» (Κυρίλλου Αλεξανδρείας, PG. 77, 993), ως «έθνος αμαρτωλόν», ως λαόν
πλήρη «αμαρτιών», ως «σπέρμα πονηρόν» και υιούς ανόμους (Ησ. α’ 4), από τους οποίους
θα προέλθη ο αντίχριστος ως «όφις εφ’ οδού» (Γεν. μθ’ 17) της ανθρωπίνης ζωής. Ο
δε Κύριος ημών Ιησούς Χριστός «εξέβαλλεν αυτούς της συγγενείας του Αβραάμ» και
απεκάλυψεν, ότι υιοί «του διαβόλου εισί» (Χρυσοστόμου PG 59, 299), λέγων «υμείς εκ του πατρός
του διαβόλου εστέ και τα επιθυμίας του πατρός υμών θέλετε ποιείν» (Ιωάν. η’
44). «Εγώ ελήλυθα εν τω ονόματι του Πατρός μου και ου λαμβάνετέ με» προς σωτηρίαν
σας. «Εάν άλλος έλθη εν τω ονόματι τω ιδίω», ήτοι ο αντίχριστος, «εκείνον
λήψεσθε (θα τον λάβετε)» προς απώλειαν (Ιωάν. ε’ 43). (…)
Επίσης, ανέπτυξαν μυστικήν ψευδοδιδασκαλίαν πρωτοφανούς
ψεύδους και μίσους, η οποία απαντάται εις άλλοτε άγνωστα και κατόπιν γνωστά
βιβλία των, ως είναι π.χ. το λεγόμενον Ταλμούδ. Το Ταλμούδ, γράφει ο Πατριάρχης
Ιεροσολύμων άγιος Δοσίθεος, «ερμηνεύεται» «οδηγία», ήτοι αντίχριστος οδηγία των
Ιουδαίων του Ιουδαϊσμού της αποστασίας. Εις αυτό «φέρονται βλασφημίαι πάνυ
(πάρα πολύ) ασεβέσταται» «και περιέχει ουκ ολίγας φλυαρίας και ατοπίας, εξ ων
ίδε ενταύθα ολίγας» (Δοσίθεου Ιεροσολύμων, «Δωδεκάβιβλος», τομ. ΣΤ’, σ. 46).
«Οι ραββίνοι», γράφεται εις το αντίχριστον Ταλμούδ, «θυμωθέντες
κατά του Θεού δια το δικαιώσαι τον βασιλέα Ελιέζερ, αφώρισαν αυτόν και τον
ανεθεμάτισαν»!!! Δηλαδή, αφέντες τον Θεόν, εδέχθησαν τον διάβολον! Δια τούτο «οι
αμφιβάλλοντες περί της βίβλου» Ταλμούδ λέγονται υπ’αυτών «αρνηταί του θεού» των
διαβόλου και πρέπει να λιθοβολούνται «ασυγγνώστως»! Οι δε αντιλέγοντες εις τας
διδασκαλίας «των γραμματέων και ραββίνων» πρέπει να τιμωρούνται «βαρύτερον των
αντιλεγόντων» εις τον νόμον του Μωυσέως. «Οι γαρ αντιλέγοντες τω νόμω Μωυσέως
συγγνωστοί, τους δε τοις ραββίνοις αντιλέγοντας χωρίς εξετάσεως θανατούσθαι» !
ΠΗΓΗ: Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ, Α. Δ. ΔΕΛΗΜΠΑΣΗ, Γ’ ΕΚΔΟΣΙΣ
1990, ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ, ΣΚΟΤΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ, σ. 155- 159
