«Η ζωή έχει γίνει πια τρομερή για όλους… Έχουμε αυτοεξευτελιστεί μπροστά σ’ όλους τους λαούς του κόσμου.
Μας αποφεύγουν σαν την πανούκλα και συνεννοούνται ήδη, όσο εμείς αλληλοτρωγόμαστε, να μοιραστούν τη λατρευτή μας πατρίδα… Εμείς οι ίδιοι ρημάξαμε την πατρίδα μας…
Ας στραφούμε όλοι με καρδιά γεμάτη συντριβή στον Θεό, που μας τιμώρησε δίκαια για τα άνομα έργα μας.
Ας ικετέψουμε θερμά τον Κύριο να μας λυπηθεί.
Ας παρακινήσουμε και τα παιδιά μας και τους συγγενείς μας όλους να ζητήσουν το έλεος του Θεού.
Μόνο Εκείνος μπορεί να μας σώσει τώρα, όπως σε παλαιότερα δύσκολα χρόνια έσωσε τους προγόνους μας…»
Άγιος Ανδρόνικος
***
(Απόσπασμα)
Μέσα στο Κολοσσαίο ο π. Ανδρόνικος προσευχήθηκε θερμά. Έκλαψε πολύ, συγκρίνοντας την ολιγοπιστία και την χλιαρότητα των συγχρόνων χριστιανών με την πίστη και τον πνευματικό ζήλο των αγίων μαρτύρων, που είχαν χύσει το αίμα τους στο ρωμαϊκό αμφιθέατρο.
«Τώρα, βέβαια», έγραφε, «το σκοτάδι δεν πολεμάει ανοιχτά το φως, όπως τότε. Τώρα οι φανεροί διωγμοί των χριστιανών από τους απίστους είναι σπάνιοι. Ο εχθρός κατάλαβε ότι δεν τον συμφέρει αυτή η πολεμική τακτική. Επιβουλεύεται, λοιπόν, τον Χριστιανισμό με άλλους τρόπους, μυστικούς και δόλιους. Άπλωσε παντού αντιχριστιανικά δίχτυα. Με εύλογα προσχήματα παραπλανά και εξαπατά τα πιστά παιδιά του Θεού, που κλήθηκαν να γίνουν άγιοι, σπέρνοντας στις ψυχές τους τη σύγχυση. Έτσι, είναι πολλοί εκείνοι που χάνονται, μην κατανοώντας τους δρόμους του Κυρίου.
»Πρέπει και σήμερα να παλέψουμε ενάντια στον διωγμό της πίστεως. Επειδή, όμως, ο διωγμός έχει άλλη μορφή, πρέπει και η αντίδρασή μας να είναι διαφορετική. Οι πρώτοι χριστιανοί άφοβα και πρόθυμα πέθαιναν για την πίστη τους. Εμείς σήμερα πρέπει ν’ αποκτήσουμε πίστη ζωντανή και ενεργητική, ώστε σε κάθε έκφανση της ζωής μας ν’ αντιστεκόμαστε στις πανουργίες του διαβόλου… Όσο πιο καθαρά και πιο ολοκληρωμένα θα συνειδητοποιούμε τον εαυτό μας ως μέλη της Εκκλησίας, τόσο πιο απρόσβλητοι θα είμαστε από κάθε σατανική επιβουλή. Να ποιο είναι και πάλι το έργο των χριστιανών, έργο αίματος!».
Πηγή: Ιερομάρτυς Ανδρόνικος, Αρχιεπίσκοπος Πέρμ, Ένας Ασυμβίβαστος Ιεράρχης, διασκευή από τα ρωσικά, Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2011, σελ. 24-26.
***
Τον Ιανουάριο του 1918, ο άγιος Ανδρόνικος απηύθυνε με πόνο ψυχής εγκύκλιο προς τον κλήρο της επαρχίας του:
(απόσπασμα)
«… Πατέρες και αδελφοί! Ως τώρα όλοι στη Ρωσία ταλαιπωρήθηκαν πολύ. Αλλά έφτασε η ώρα ακόμα μεγαλύτερης, ακόμα φοβερότερης ταλαιπωρίας, που θα καθορίσει το μέλλον της πατρίδας μας. Ήδη άρχισε σχεδόν φανερός διωγμός της αγίας πίστεώς μας. Ήδη κραυγάζουν οι αποστάτες ότι οι εκκλησίες και τα μοναστήρια πρέπει να μετατραπούν σε θέατρα και άλλα παρόμοια κέντρα. Ήδη επιχειρούν ν’ αρπάξουν την περιουσία και τα πολύτιμα αφιερώματα, τις ιερές προσφορές των πατέρων και των παππούδων μας. Αναμφίβολα, τα πράγματα θα γίνονται όλο και χειρότερα για την αγία Εκκλησία μας. Έρχεται εποχή φοβερή, αν όχι η εποχή του αντιχρίστου, οπωσδήποτε, όπως δείχνουν τα σημάδια, η εποχή του προδρόμου του. Κι εμείς τι θα κάνουμε; Θα μείνουμε αδρανείς; Ας μη μας βαρύνει ποτέ τέτοια κατηγορία!...
»Πρέπει να θυμόμαστε πάντοτε πως ορκιστήκαμε φύλακες του λαού του Θεού και πως θα δώσουμε λόγο για κάθε χαμένο πρόβατο. Αν δεν γίνουμε καθοδηγοί της λαϊκής συνειδήσεως τώρα, σ’ αυτή τη δεινή περίσταση, θα φανεί πως δεν έχουμε κανέναν προορισμό και καμίαν έγνοια για τον λαό. Ο Θεός ας μας βοηθήσει όλους! ...»
Πηγή: Ιερομάρτυς Ανδρόνικος, Αρχιεπίσκοπος Πέρμ, Ένας Ασυμβίβαστος Ιεράρχης, διασκευή από τα ρωσικά, Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2011, σελ. 100-101.
