Πότε η εκκλησιαστική σύνοδος είναι και αποδεικνύεται αληθώς
Ορθόδοξος Σύνοδος; Όταν συντρέχωσιν οι εξής συνοδικοί όροι.
Α’) Όταν οι συνερχόμενοι εις σύνοδον2 είναι
Ορθόδοξοι και κατά το φρόνημα και κατά την ομολογίαν, «ου γαρ οίον τε συνόδω συναριθμηθήναι τους περί πίστιν ασεβούντας»1, λέγει ο άξιος Πατριάρχης Αλεξανδρείας Μέγας Αθανάσιος. Δηλαδή, δεν
δύνανται εν Ορθοδόξω Συνόδω να συναριθμηθώσιν ως Ορθόδοξοι συνοδικοί οι
ασεβούντες περί την πίστιν.
Β’) Δεν δύνανται
να συγκαθήσωσιν εν Ορθοδόξω Συνόδω ως Ορθόδοξοι συνοδικοί οι διατελούντες υπό
κατηγορίαν επί κακοδοξία «παρά
αξιοπίστων ανθρώπων»2.
Γ’) Εν Ορθοδόξω
Συνόδω δεν επιτρέπεται να αποσιωπάται διαφωνία τις επί ζητήματος πίστεως. «Χρη γαρ πρώτον πάσαν περί της πίστεως
διαφωνίαν εκκόπτεσθαι και τότε την περί των πραγμάτων έρευναν ποιείσθαι»1.
Δ’) Διο εν
Ορθοδόξω Συνόδω «ουδέ πρέπει
προκρίνεσθαι πράγματος εξέτασιν της περί πίστεως εξετάσεως»1.
Ε’) Εν Ορθοδόξω
Συνόδω ο ορθόδοξος λόγος πρέπει να είναι παντελώς
ελεύθερος. Ούτε εν ονόματι του χρόνου να περιορίζηται, ούτε παρά του
προεδρεύοντος να καταστέλληται, ουδέ δια του προγράμματος να περιστέλληται,
μηδέ υπό πολιτικής εξουσίας να δεσμεύηται. Μάλιστα εν Ορθοδόξω Συνόδω «ου πρέπει τω καιρώ δουλεύειν, αλλά τω
Κυρίω»3. Και ουδείς δικαιούται να εκφοβίζη τους συνοδικούς,
καθ’ ότι «μόνον ο του Θεού φόβος αρκεί
και η των Αποστόλων διάταξις»1.
Στ’) Οι
μετέχοντες της Ορθοδόξου Συνόδου πρέπει να έχωσι την ειλικρινή διάθεσιν, ίνα
εκζητήσωσι και συζητήσωσι και αποφασίσωσιν, ουχί ίδια, ή αλλότρια, αλλά εν τη
θεία Χάριτι τα δόξαντα «τω Αγίω Πνεύματι»4 και αυτοίς4, κατά το «έδοξε γαρ τω Αγίω Πνεύματι και υμίν»4 της Αγίας
Αποστολικής Συνόδου.
Ζ’) Διο
επιβάλλεται, όπως αι αποφάσεις της Ορθοδόξου Συνόδου μη είναι προαποφασισμέναι εκτός αυτής. Η εκτός της Ορθοδόξου
Συνόδου απόφασις δεν είναι της Συνόδου, ουδέ του Αγίου Πνεύματος, αλλά
αλλότρια. Αύτη «κατά άνθρωπον»5 γίνεται και εκκλησιαστικώς «ουδέ
γίνεται· αλλά μίμησις μεν εστι, της αληθείας δε πάμπληθες
απολείπεται»5, ήτοι απέχει. Εν προκειμένω το προαποφασίζειν αποτελεί ουσιαστικήν κατάλυσιν της συνόδου
και αναιδή εμπαιγμόν του συνοδικού θεσμού της Ορθοδοξίας και αυτής της Εκκλησίας.
Το προαποφασίζειν τούτο προέρχεται εκ του πλανώντος τους ανθρώπους διαβόλου και
η προς τούτο σύναξις των συνοδικών ουδέν διαφέρει της άνευ Χριστού συναγωγής
των Ιουδαίων, ήτις κατήντησε «συναγωγή
του σατανά»6 ! Οι συνερχόμενοι εις σύνοδον οφείλουσι
να προσέρχωνται ως οι της Αποστολικής Συνόδου, περί των οποίων εγράφη: «Συνήχθησαν δε οι Απόστολοι και οι πρεσβύτεροι
ιδείν περί του λόγου τούτου»4.
Η’) Αι συζητήσεις
της Ορθοδόξου Συνόδου επιβάλλεται, όπως διεξάγωνται βάσει της αληθείας των θείων Γεγραμμένων της θείας Αποκαλύψεως και Παραδόσεως
της Ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας. Η δε συνοδική απόφασις να συμφωνή κατά πάντα μάλιστα προς τας θεοπνεύστους Αγίας
Γραφάς Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, και τας κατά καιρούς Επτά Αγίας
Οικουμενικάς Συνόδους της Μιας και Μόνης Ορθοδόξου Εκκλησίας του Κυρίου Ιησού
Χριστού του αληθινού Θεού, και τους Αγίους Πατέρας τούτων, και τους επί των
οποίων αι Άγιαι Οικουμενικαί Σύνοδοι εβασίσθησαν.
Θ’) Η Ορθόδοξος
Σύνοδος πρέπει να έχη συγκληθή κανονικώς.
Δηλαδή, να κρατή και εν τούτω «η των
Αποστόλων διάταξις»1, η «του μακαρίου και μεγάλου Αποστόλου
Πέτρου»1 και των άλλων Αγίων.
Ι’) Δια να κριθή
ως όντως Ορθόδοξος η γενομένη σύνοδος, είναι αναγκαίον αι αποφάσεις της, να
γίνωσιν αποδεκταί αποδεικτικώς υπό της καθ’ όλου Εκκλησίας, ήτοι από την «Μίαν Αγίαν Καθολικήν (= Ορθόδοξον) και
Αποστολικήν Εκκλησίαν»7 του Σωτήρος Κυρίου Ιησού Χριστού του
Θεού. Τουτέστιν, υπό πάντων των Ορθοδόξων Χριστιανών, κληρικών και λαϊκών. Διότι, ως ελήχθη ορθοδόξως υπό του Αγίου Μαξίμου
του Ομολογητού, «τας γενομένας συνόδους η
ευσεβής πίστις κυροί, και πάλιν η
των δογμάτων ορθότης κρίνει τας Συνόδους»8.
Τους ανωτέρω
όρους της Ορθοδόξου συνόδου παραβαίνουσιν οι αιρετικοί. Και μάλιστα οι
αιρετικοί και παναιρετικοί οικουμενισταί,
και εκ τούτων κυρίως οι παποοικουμενισταί, ως είναι και οι του Φαναρίου.
Φωνή των Πατέρων,
Αθήναι Μάιος 2005
