Γέρων Πορφύριος: «Δεν μου αρέσει να προφητεύω», «Η Αποκάλυψη γράφτηκε για να μην γίνει».

Ο Γέρων Πορφύριος της Αποκαλύψεως

Σε μια εποχή που όλο και περισσότερος κόσμος νιώθει την ανάγκη, εξαιτίας της βαθύτατης κρίσης που πλήττει την ανθρωπότητα, να ασχοληθεί με εσχατολογικά γεγονότα όπως αυτά περιγράφονται στην Αποκάλυψη του Αγίου  Ιωάννου του Θεολόγου αλλά και όπως με τη Χάρη του Θεού αποκαλύφθηκαν στους Προφήτες, στους Πατέρες της Εκκλησίας αλλά και σε σύγχρονους αγίους γέροντες όπως ο Γέρων Παΐσιος,  πρέπει να σταθούμε ιδιαίτερα στη στάση του Γέροντα Πορφυρίου και να αποκωδικοποιήσουμε γιατί ένας τόσο μεγάλος Άγιος της εποχής μας, ενώ γνώριζε με ακρίβεια και λεπτομερέστατα για όλα όσα ζούμε και που έρχονται, εν τούτοις απέφευγε να μιλάει για αυτά. Πρέπει να μας προβληματίσει ιδιαιτέρως γιατί ο γέροντας δεν μίλησε καθόλου για τα επερχόμενα, αλλά αποκάλυψε μόνο τα αναγκαίως απαραίτητα και σε συγκεκριμένους ανθρώπους.

Ο βασικός πυρήνας της σκέψης του Γέροντα Πορφυρίου ήταν ότι ο κόσμος είναι ανάγκη να εμπεδώσει και να καλλιεργήσει την αγάπη προς το δημιουργό του, όχι μέσα από το φόβο των μελλούμενων, αλλά μέσα από μια ανιδιοτελή σχέση, όπως ο στοργικός πατέρας προς το παιδί του. Γιατί η ενότητα που ήταν η μεγαλύτερη παρακαταθήκη του Χριστού προς τους Αποστόλους, μπορεί να εξασφαλισθεί όταν το παιδί ενωθεί με τον πατέρα δια της αγάπης πρωτίστως και όχι δια του φόβου. 

Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΕΣΒΗΣΑΝ ΤΑΣ 7 ΛΥΧΝΙΑΣ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ

 "Τον Πάπα να καταράσθε, διότι αυτός θα είναι η αιτία του κακού" (ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ ΑΙΤΩΛΟΣ)

"Φεύγετε τούς Παπικούς ως φεύγει τις από όφεως και από προσώπου πυρός" (ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ)

Η αίρεσις του οικουμενισμού εκηρύχθη δια της επισήμου αιρετικής ομολογίας του πατριαρχείου Κων/πόλεως το 1920, δια της «Εγκυκλίου προς τας απανταχού Εκκλησίας του Χριστού» (σ.σ. όχι τας Ορθοδόξους τοπικάς Εκκλησίας).

Δια πρώτην φοράν το πατριαρχείον Κων/πόλεως ΑΝΕΤΡΕΠΕΝ το άρθρον του Συμβόλου της Πίστεως: «Εις Μίαν Εκκλησίαν» και διεκήρυττεν επισήμως πίστιν εις πολλάς «εκκλησίας»… Δια πρώτην φοράν εν ορθόδοξον πατριαρχείον ωμολογούσε δημοσίως και δια του πλέον επισήμου τρόπου ότι η Εκκλησία του Χριστού δεν είναι Μία, δεν είναι η Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, η γνωστή υπό το όνομα Ορθόδοξος, αλλά ότι «εκκλησίαι» του Χριστού είναι και… όλαι αι αιρέσεις, αίτινες υπάρχουσι εις το πρόσωπον της γης!...

Η αδιαμαρτύρητος αποδοχή υπό των τοπικών ορθοδόξων εκκλησιών και επισκόπων της ΦΟΒΕΡΑΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ των «κλάδων» έσβησεν τας επτά λυχνίας της Ι. Αποκαλύψεως, τας επτά εκείνας Ορθοδόξους Εκκλησίας και εθρήνησαν οι Έλληνες μετά διετίαν την μικρασιατικήν καταστροφήν.

Το πρώτον βήμα της αιρετικής εγκυκλίου

Το πρώτον βήμα, αναφερόμενον εντός της αιρετικής αυτής εγκυκλίου, η οποία είναι γνωστή εις τους αναγνώστας μας, ήτο· «η παραδοχή ενιαίου ημερολογίου προς ταυτόχρονον εορτασμόν των μεγάλων χριστιανικών εορτών υπό πασών των Εκκλησιών»!! Η οποία επάρατος μεταρρύθμισις, εγένετο το εν έτει 1924.

Όμως, ο τότε Ορθόδοξος ΛΑΟΣ ΑΝΤΕΔΡΑΣΕΝ! 

ΜΑΣΟΝΟΙ ΔΙΑΙΡΕΣΑΝ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟ ΖΗΤΗΜΑ - ΠΑΤΡΙΟ ΚΑΙ ΝΕΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ - ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Το ημερολογιακό ζήτημα, και όλη η αλήθεια, για το πώς έγινε παρανόμως η αλλαγή του, το 1924. Βέβαια η όλη προσπάθεια αλλαγής του ημερολογίου, είχε ξεκινήσει από πολύ παλαιότερα.

Τα στοιχεία, για το τι ακριβώς συνέβη και πως τελικά, οι οικουμενιστές κατάφεραν να αλλάξουν το πάτριο ημερολόγιο είναι από το βιβλίο του Κυρίου Α.Δ Δελήμπαση “ΠΑΣΧΑ ΚΥΡΙΟΥ” στο οποίο μέσα αναφέρονται και άλλα πολλά σημαντικά από θρησκευτικής απόψεως ζητήματα.

Προτείνουμε σε όλους όσους ψάχνουν για την αλήθεια, πάνω σε σημαντικά θρησκευτικά θέματα, να το πάρουν και να το διαβάσουν, γιατί είναι γραμμένο μετά από μεγάλη έρευνα και συλλογή στοιχείων.

ΣΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ 649 ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΜΑΣΟΝΙΚΗ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ.....

ΛΟΓΙΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ: ΜΗΠΩΣ ΤΕΛΙΚΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΔΙΑΙΡΕΜΕΝΗ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΜΕΣΗ ΣΧΕΣΗ ΜΑΣΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ;;;;

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΜΕΛΧΙΣΕΔΕΚ

ΤΙΝΟΣ ΕΝΕΚΕΝ ΕΚΛΗΘΗ Ο ΜΕΛΧΙΣΕΔΕΚ, ΑΠΑΤΩΡ, ΑΜΗΤΩΡ, ΚΑΙ ΑΓΕΝΕΑΛΟΓΗΤΟΣ;

Εκ των απάντων του εν αγίοις πατρός ημών Αθανασίου

Επισκόπου Αλεξανδρείας. (Τομ. β’, σελ. 7)

Εν τω καιρώ εκείνω, ην τις βασίλισσα Σαλήμ, κατά το όνομα της πόλεως· εγέννησε δε Σαλαάδ· Σαλαάδ δε εγέννησε Μελχί,  Μελχί δε έσχε γυναίκα και το όνομα αυτής Σαλήμ· έτεκε δύο υιούς, ένα καλούμενον Μελχί, και έτερον τον Μελχισεδέκ· ην δε ο ΠΑΤΗΡ ΑΥΤΩΝ ΕΛΛΗΝ άσωτος, θυσίας επιτελών τοις ειδώλοις· ην δε θυσιάζων εν τω Δωδεκαθέω και λέγει Μελχί ο βασιλεύς τω αυτώ υιώ, Μελχισεδέκ, λάβε μετά σου εκ των παιδαρίων και άπελθε εις το βουκόλιον, και προσάγαγέ μοι επτά μόσχους, ίνα θύσωμεν τοις θεοίς. Απερχομένω ουν τω Μελχισεδέκ έννοια θεϊκή επήλθεν αυτώ κατά την οδόν, και ατενίσας τους οφθαλμούς εις τον ουρανόν ητένιζε τω ηλίω και ενεθυμείτο περί της σελήνης και των αστέρων, και εν αυτώ γενόμενος είπεν. Είτις εποίησε τον ουρανόν, την γην και την θάλασσαν και τα άστρα, εκείνω οφείλει δοθήναι η θυσία τω κτίσαντι αυτά· έκδηλόν μοι ποιούσι τα σημεία του ουρανού, ότι ο Κτίστης επάνω αυτών επαναπαύεται, άφθαρτος, αθάνατος, μόνος υπάρχων εν ουρανώ και επί γης, επιστάμενος βλασφημίας καρδιών. Αυτός εστιν αληθινός Θεός. Αυτώ οφείλει δοθήναι η θυσία. Απέλθω ουν προς τον πατέρα μου και συμβουλεύσω αυτώ, ίσως ακουσέταί μου. Ανέλυσε δε ο Μελχισεδέκ μηδέν αποφέρων.

Ιδών δε ο πατήρ λέγει αυτώ, πού εισίν οι μόσχοι; Ο δε Μελχισεδέκ λέγει αυτώ, μη οργίζου πάτερ βασιλεύ, αλλ’ άκουσόν μου. Ο δε είπε, τι έχεις ποιείν; Ειπέ δια τάχους. 

ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΙΑ ΠΡΟΦΗΤΙΚΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ

«Τούτο πρώτον γιγνώσκοντες, ότι πάσα προφητεία γραφής

ιδίας επιλύσεως ου γίνεται» (Β’ Πέτρου α, 20)

1.Ατυχείς και άκαιροι ερμηνείαι, 2.Χονδροειδείς παρερμηνείαι, 3.Συμπέρασμα

Όπως εις όλα τα προφητικά κείμενα, έτσι και εις τα προφητικά κείμενα της Ορθοδοξίας τα αναφερόμενα εις του εσχάτους καιρούς των Εθνών, εγένοντο κατά καιρούς άκαιροι και ατυχείς ερμηνείαι αλλά και χονδροειδείς παρερμηνείαι1.

1. ΑΤΥΧΕΙΣ ΚΑΙ ΑΚΑΙΡΟΙ ΕΡΜΗΝΕΙΑΙ

Α. Ο θρύλος του μαρμαρωμένου Βασιλιά.

Πρώτη και μεγάλη άκαιρος και υπό το κράτος αρχικώς φοβίας γενομένη ατυχής ερμηνεία, υπήρξεν η περί τον θρύλον του «Μαρμαρωμένου Βασιλιά».

Κατ’ αυτήν οι χρησμοί Λέοντος Σοφού (βλ. http://fwnitwnpaterwn.blogspot.gr/2012/01/blog-post_03.html ) και αι προφητείαι του αγίου Μεθοδίου Πατάρων (βλ. http://fwnitwnpaterwn.blogspot.gr/2011/12/blog-post_30.html ) και του αγ. Ανδρέου του δια Χριστόν σαλού (βλ. http://fwnitwnpaterwn.blogspot.gr/2012/01/blog-post_01.html ) «περί του πένητος βασιλέως», αναγόμεναι «εις το τέλος των Ισμαηλιτών», εξελήφθη ότι αναφέρονται αρχικώς μεν δια την περίοδον της πολιορκίας, εν συνεχεία δε δια το τραγικόν πρόσωπον του πεσόντος κατά την άλωσιν αειμνήστου Αυτοκράτορος Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου.

Η ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΟΥ ΓΩΓ ΑΠΟ ΒΟΡΡΑ

Τον καιρόν της επικειμένης θείας οργής του ολέθρου «θλιβήσονται οι άνθρωποι»(«Ανωνύμου Παράφρασις των του Βασιλέως Λέοντος Χρησμών», PG.107,1144) υπό πρωτοφανών τοπικών πολέμων. Θα ακούωσιν ούτοι «πολέμους και ακοάς πολέμων» (Ματθ.κδ΄,6-8). «Εγερθήσεται γαρ έθνος επί έθνος και βασιλεία επί βασιλείαν και έσονται λιμοί και λοιμοί και σεισμοί κατά τόπους» (Ματθ.κδ΄,6-8), ήτοι σεισμοί «μεγάλοι» (Λουκ.κα΄,11), «και μαχαίρα ανθρώπου επί τον αδερφόν αυτού εσταί» (Ιεζεκ.λη΄,21). «Πάντα δε ταύτα αρχή ωδινών» (Ματθ.κδ΄,6-8). Τον δε βορράν, ως «λέβητα υποκαιόμενον» είδεν ο Προφήτης, διότι «από προσώπου βορρά εκκαυθήσεται τα κακά επί πάντας τους κατοικούντας την γην» (Ιερεμ.α΄,13-14) ασεβείς, δια του «Γώγ» άρχοντος «Ρώς, Μοσόχ και Θοβέλ» (Ιεζεκ.λη΄,3)
( ... )

ΟΤΑΝ Η ΠΑΡΑΤΑΞΙΣ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ ΕΠΙΤΕΘΕΙ αιφνιδίως προς συντριβήν νοτίων στηριγμάτων του Βορρά της Ανατολικής Μεσογείου, εξεγείρεται ο αναβράζων Βορράς! Τότε θα ταραχθώσι τα «επί τα βόρεια μέρη» (Μεθοδίου, «Χρησμοί και Προφητείαι…»,σ.46) έθνη και κινήσωσιν αιφνιδίως «μετά μεγάλης βίας και δριμύτητος θυμού» (Μεθοδίου, «Χρησμοί και Προφητείαι…»,σ.46) εις πόλεμον εκδικήσεως πρωτοφανούς εκτάσεως και ταχύτητος. Διηρημένα «εις τέσσαρας αρχάς» (Μεθοδίου, «Χρησμοί και Προφητείαι…»,σ.46), θα επιτεθώσι σφοδρώς κατά των τεσσάρων μετώπων εναερίως και χερσαίως, και εντός ωρών και ημερών «το ξανθόν γένος» (Μεθοδίου, «Χρησμοί και Προφητείαι…»,σ.46) του Γώγ «πάσαν τεφρώσει» (Χρησμοί Λέοντος του Σοφού, PG.107,1149) Βαβυλώνα, την παλαιάν και νέαν Ρώμην και την κεφαλήν του Νότου. Τότε καταστρέφονται ο θρόνος του δικέρατου θηρίου της Δύσεως, και η «Βύζαντος αυλή, εστία Κωνσταντίνου, Ρώμη, Βαβυλών και Σιών άλλη Νέα» (Χρησμοί Λέοντος του Σοφού, PG.107,1149), και οι κυκλώσατες «την παρεμβολήν των αγίων και την πόλιν την ηγαπημένην» (Αποκαλ.κ΄,9), καθ΄ ότι «καταφάγεται αυτούς πύρ» (Ψαλμ.20,10).

«ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΟΣ, ΝΑ ΜΗΝ ΣΕ ΒΟΥΛΩΣΟΥΝΕ» !

(«ΟΛΟ ΕΙΣ ΑΥΤΟ ΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ»)

Ο θεόπτης Μακρυγιάννης έλαβεν αποκαλυπτικώς και την εξής θείαν αλήθειαν, η οποία ισχύει μάλιστα δια την σημερινήν εποχήν. Ενεφανίσθη εις αυτόν ο Άγιος Νικόλαος και του είπε: «Στο εξής να είσαι προσεκτικός, να μην σε βουλώσουνε (σφραγίσωσιν), ότι όλο εις αυτό εργάζονται» ! («Οράματα και Θάματα», Μακρυγιάννη, Αθήνα 1989, σ. 73)

Η ανωτέρω σωτήριος αλήθεια προλέγεται δια των Γεγραμμένων της θείας Ορθοδοξίας ανά τους αιώνας. Ως π.χ. δια του Αρέθα Καισαρείας του 9^ου – 10^ου αιώνος, δια του Ανδρέου Καισαρείας του 6^ου αιώνος και δια του Αγίου Ιππολύτου Ρώμης του 2^ου – 3^ου αιώνος. Μάλιστα δε δια του Αποστολικού πατρός Αγίου Ειρηναίου Λουγδούνου του 2^ου αιώνος, όστις υπήρξε φορεύς της σχετικής Αποστολικής Παραδόσεως και δη του Αποστόλου και Ευαγγελιστού Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, ο οποίος έλαβε και παρέδωκεν εις την Εκκλησίαν την Αποκάλυψιν του Σωτήρος «Ιησού Χριστού» (Αποκαλ. α’, 1) του Θεού. Προ παντός δε, δια της Αγίας Γραφής, της Παλαιάς Διαθήκης τυπικώς και της Καινής Διαθήκης σαφώς.

ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ Ο ΣΟΛΟΜΩΝΤΑΣ ΠΡΟΦΗΤΕΥΣΕ 7 ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΟΔΟΥΣ

«… Νυν δε φέρε ίδωμεν και εν τω 9ω κεφαλαίω των Παροιμιών του Σοφού Σολομώντος τι διδάσκει ημάς περί της εαυτής Οίκου της Οικοδομής Αυτού και στηρίξεως και της προσκλήσεως των ανθρώπων προς λατρείαν Αυτού δι’ ο και λέγει:

«Η Σοφία ωκοδόμησεν εαυτή οίκον και επήρεισε Στύλους επτά».

Τις ο Οίκος, ον η Σοφία του Θεού= ο Χριστός, ωκοδόμησεν αυτόν; Τις άλλος ειμί η Ορθόδοξος Αυτού Εκκλησία, ην ωκοδόμησεν επί της Πέτρας Αυτού, δια του Αίματος Αυτού, και είναι η Μόνη κατέχουσα την πάσαν Δογματικήν Αλήθειαν Αυτού, και ταύτην κηρύττουσον ανά τους αιώνας προς σωτηρίαν των πιστευόντων ανθρώπων «Και επήρησε Στύλους επτά». Την Εκκλησίαν Του τάυτην ο Ιησούς Χριστός εστήριξεν εις επτά Στύλους, ήτοι δια των επτά Οικουμενικών Συνόδων, εν Πνεύματι Αγίω, δια των εν αυταίς συνελθόντων Αγίων Πατέρων, έτι δε και δια των επτά Μυστηρίων, και δια των επτά χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος, εποίησεν ασάλευτον από τας επιθέσεις του εχθρού Διαβόλου και των Οργάνων αυτού. …»

ΠΗΓΗ: ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ «ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΒΑΠΤΙΣΤΗΣ», ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΚΑΙ ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΟΥ ΒΙΒΛΟΥ ΤΩΝ «ΠΑΡΟΙΜΙΩΝ» ΤΟΥ ΣΟΦΟΥ ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ, ΥΠΟ ΜΗΝΑ ΓΡ. ΧΑΡΙΤΟΥ, ΕΚΔΙΔΟΤΑΙ ΔΑΠΑΝΗ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ Β. ΜΠΑΚΑΛΗ, Η.Π.Α., ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ 1968, σ.σ. 132, 133.

«ΕΑΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΑΡΑΚΟΥΣΗ»

Σήμερον οι άνθρωποι του κόσμου του σκότους των αιρέσεων προπαγανδίζουσι περί ενότητος ή ενώσεως, «μη νοούντες μήτε α λέγουσι μήτε περί τίνων διαβεβαιούνται» (Αποστόλου Παύλου, Α’ Τιμοθ. α’, 7. Εφεσ. δ’, 13), ως λέγει ο Απόστολος του Σωτήρος Ιησού Χριστού του Θεού.

Διότι εν προκειμένω δύο ενώσεις υπάρχουσιν, η αληθινή ένωσις της Ορθοδοξίας και η ψευδένωσις των αιρέσεων. Η ένωσις της Ορθοδοξίας, ήτοι της αληθινής Εκκλησίας του Χριστού, βασίζεται «εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του Υιού του Θεού (Πατρός)», που είναι «η αλήθεια» («Κατά Ιωάννην Άγιον Ευαγγέλιον», ιδ’, 6), το μόνον «θεμέλιον» (Αποστόλου Παύλου, Α’ Κορινθ. γ’, 10-11) του Χριστιανισμού, ήτοι της Εκκλησίας της αληθινής, της Ορθοδόξου. Και επειδή «Μία (είναι) η Εκκλησία εν ουρανοίς, η αυτή και επί γης» (Διατυπώσεις Α’ Οικουμενικής Συνόδου, Mansi, 2, 889), μία είναι η αληθινή εκκλησιαστική ενότης και ένωσις. «Εν ταύτη το Πνεύμα το Άγιον επαναπαύεται». Αι δε «έξω ταύτης», της Μίας Ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας, «ούσαι αιρέσεις», τας οποίας «έχουσι οι άνθρωποι» της αιρετικής πλάνης, ήτοι οι αιρετικοί, «ουκ εισι διδασκαλίαι του Σωτήρος ημών, ουδέ των Αποστόλων, αλλά του Σατανά και του πατρός αυτών», ήτοι του διαβόλου, ως και ούτω λέγεται «ο Σατανάς» («Αποκάλυψις Ιησού Χριστού» του Θεού, κ’ 2). Συνεπώς αι αιρέσεις δεν είναι Εκκλησίαι του Χριστού.

ΑΠΟ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΜΟΥ ΑΡΞΑΣΘΕ

"Μεγάλος χαλασμός κόσμου θα γίνη και
στο τέλος θα σκάση το τόπι της καταστροφής".
Τότε "σε παράγκες θα καταντήσουν οι
πολιτείες" - "Θα σας φορτώσουν μεγάλο κι
ασήκωτο φόρο, αλλά δεν θα προφτάσουν" -
"Ο χαλασμός θα 'ρθή από έναν τυφλό και
κασιδιάρη"! "Καλότυχος όποιος ζήση σε εκείνο
το βασίλειο", δηλαδή της αναλαμπής
της Ορθοδοξίας.

Ο όλεθρος θα αρχίση από των αγίων, δηλαδή από των εν τω Ναώ και των Αγίων Τόπων, και από των Ορθοδόξων Λαών, κατά την προφητείαν «από των αγίων μου άρξασθε» (Ιεζεκ. θ’, 6) την κοπήν, δια το μέγεθος της θείας οργής. Δια τούτο λέγει Κύριος προς πάντα τα έθνη: «Πίοντες πίεσθε» το ποτήριον του ολέθρου τούτου, όστις είναι τοσούτον αναπόφευκτος, ώστε «εν τη πόλει (Ιερουσαλήμ), εν η ωνομάσθη το όνομά μου επ’ αυτήν, εγώ άρχομαι κακώσαι», «ότι μάχαιραν εγώ καλώ επί πάντας τους καθημένους επί της γης» (Ιερεμ. λβ’, 14-15).

,

(…) Κυρίως όμως θα πληρωθεί η προφητεία κατά τον όλεθρον των εσχάτων καιρών, καθ’ ους οι στρατηγούμενοι υπό του Διαβόλου ασεβείς «εκύκλευσαν την παρεμβολήν των αγίων και την πόλιν την ηγαπημένην· και κατέβη πυρ εκ του ουρανού από του Θεού και κατέφαγεν αυτούς» (Αποκαλ. κ’, 9). Δια δε τους ασεβείς ο άγγελος, ο καταβαίνων «από ανατολής ηλίου» και έχων «σφραγίδα Θεού ζώντος», «έκραξε φωνή μεγάλη τοις τέσσαρσιν αγγέλοις, οις εδόθη αυτοίς αδικήσαι την γην και την θάλασσαν, λέγων· μη αδικήσετε την γην, μήτε την θάλασσαν, μήτε τα δέντρα, άχρις ου σφραγίσωμεν τους δούλους του Θεού ημών επί των μετώπων αυτών» (Αποκαλ. ζ’, 2-3). Ίσταντο δε οι άγγελοι ούτοι «επί τας τέσσαρας γωνίας της γης» (Αποκαλ. ζ΄, 1), εις δήλωσιν επικειμένου γενικού κακού επί της γης. Ουαί δε δια τους εις Αγίους Τόπους απιστούντας και αμαρτάνοντας Ιουδαίους, παπικούς και άλλους αιρετικούς και αλλόθρησκους, αλλά και Ορθοδόξους πίπτοντας εις αίρεσιν και καινοτομίαν και αμαρτίαν αμεταμέλητον, μάλιστα δε εις την αθέτησιν και την άρνησιν του Αγίου Φωτός του Παναγίου Τάφου.

ΑΠΟΔΕΙΞΗ της ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ της ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ

Στην Ελλάδα, τα παιδιά του γυμνασίου το 1884 μάθαιναν : 

«… Εν γένει οι ορθόδοξοι λαοί ουδέποτε θα ανεχθώσιν εγκαταλείποντες τας αρχαίας παραδόσεις των, προδίδοντες την πίστιν των πατέρων αυτών, την στηριζομένην επί του ευαγγελίου και των αρχαίων οικουμενικών συνόδων, να αποδεχθώσι τον λατινισμόν και να υποκύψωσιν υπό τον παπικόν ζυγόν».

ΠΗΓΗ: ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΕΓΚΡΙΘΕΙΣΑ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΥΠΟ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΠΡΟΚΗΡΥΧΘΕΝΤΑ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΝ ΧΑΡΙΝ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΤΩΝ ΓΥΜΝΑΣΙΩΝ, ΥΠΟ Α. ΔΙΟΜΗΔΟΥΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥ, ΕΓΚΡΙΣΕΙ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ, ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ, 1884, σ. 107.

ΠΡΟΦΑΣΕΙΣ ΕΝ ΑΜΑΡΤΙΑΙΣ

Γραμμική παράστασις της ομολογουμένης πλέον σατανολατρείας
του Οικουμενισμού, ή Παποοικουμενισμού, η οποία εδημοσιεύθη
την 18.12.1987 εις το επίσημον δημοσιογραφικόν όργανον
του Βατικανού "Osservatore Romano", συνοδεύουσα μήνυμα
του Πάπα επί τω νέω έτει 1988! Εικονίζονται άνω κατά σειράν
1) βουδδιστική παγόδα, 2) μωαμεθανικός μιναρές, 3) επιτύμβιος
στύλος φυσικών θρησκειών, ειδωλολατρείας κλπ, 4) πύργος
ινδοϊστικού ναού, 5) εβραϊκή επτάφωτος λυχνία και
6) χριστιανικόν κωδωνοστάσιον. Κάτωθι τούτων εικονίζεται
σατανολατρικός πανθρησκειακός χορός ισαρίθμων οπαδών
του Οικουμενισμού, σκιαζόμενος από τον μαύρον ήλιον,
δηλαδή τον Διάβολον! Και "ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω"
(Ματθ. ια', 15). ("Foi Transmise Sainte Tradition", No 48
Janvier 1990, 14).

Ενώ και επί των ερχομένων φοβερών και θαυμαστών γεγονότων «έχομεν βεβαιότερον τον προφητικόν λόγον» (Β’ Πέτρ. α’, 19), οι ανέκαθεν μη πιστεύοντες «επί πάσιν οις ελάλησαν οι Προφήται» (Λουκ. κδ’, 25) Κυρίου προβάλλουσιν αντιλέγοντες «προφάσεις εν αμαρτίαις» (Ψαλμ. 140, 4), ως και αι κατωτέρω.

Ό τ ε  ο Προφήτης Ιερεμίας προφήτευεν εν Κυρίω περί της επικειμένης τότε καταστροφής των Ιεροσολύμων, Εβραίοι ψευδοπροφήται αντέλεγον και επλάνων τον λαόν λέγοντες: «Ουκ όψεσθε μάχαιραν (πόλεμον), ουδέ λιμός έσται εν υμίν» (Ιερεμ. ιδ’, 13)! Και ο Θεός απήντα δια του Προφήτου του: «Ψευδή οι προφήται (ψευδοπροφήται) προφητεύουσιν επί τω ονόματί μου, ουκ απέστειλα αυτούς και ουκ ενετειλάμην αυτοίς και ουκ ελάλησα προς αυτούς» (Ιερεμ. ιδ’, 14). Διο «εν θανάτω νοσερώ αποθανούνται και εν λιμώ συντελεσθήσονται οι προφήται και ο λαός» (Ιερεμ. ιδ’, 15-16), ήτοι οι ψευδοπροφήται και ο ακούων αυτούς λαός, όπερ και εγένετο, ότε επολεμήθη και κατεστράφη η Ιερουσαλήμ υπό του βασιλέως της Βαβυλώνος Ναβουχοδονόσορος» (Ιερεμ. νβ’, 1-27)!

Ό τ ε  πάλιν οι Προφήται Κυρίου Ησαΐας και Ιερεμίας προφήτευον κατά της αμετανοήτου Ιερουσαλήμ, οι απιστούντες Εβραίοι έλεγον ασεβώς: «Πού εστιν ο λόγος Κυρίου (κατά της πόλεως); Ελθέτω» (Ιερεμ. ιζ’, 14) η προφητευθείσα καταστροφή της! «Το τάχος εγγισάτω, α ποιήσει, ίνα ίδωμεν, και ελθέτω η βουλή του Αγίου Ισραήλ, ίνα γνώμεν» (Ησ. ε’, 19)!

Και ο Κύριος απήντα δια των Προφητών του: «Ουαί οι επιθυμούντες την ημέραν Κυρίου» (Αμώς, ε’, 18-20)! «Και αυτή εστι σκότος και ου φως», δια να ίδωσιν οι απιστούντες, οίτινες έσονται τότε, «ον τρόπον εάν φύγη άνθρωπος εκ προσώπου του λέοντος και εμπέση αυτώ η άρκος (άρκτος), και εισπηδήση εις τον οίκον αυτού και απειρείσηται (θα στηρίξη) τας χείρας αυτού επί τον τοίχον και δάκη αυτόν όφις. Ουχί σκότος η ημέρα Κυρίου και ου φως; και γνόφος ουκ έχων φέγγος αύτη; (Αμώς, ε’, 18-20). «Ουαί οι λέγοντες το πονηρόν καλόν», αναφωνεί και ο Προφήτης Ησαΐας, «και το καλόν πονηρόν, οι τιθέντες το σκότος φως και το φως σκότος, οι τιθέντες το πικρόν γλυκύ και το γλυκύ πικρόν. Ουαί οι συνετοί εν εαυτοίς και ενώπιον αυτών επιστήμονες» (Ησ. ε’, 20-21)!

ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΚΑΙ ΠΑΠΙΚΟΙ

Φιλά το χέρι του αιρετικού Πάπα.....

Είπεν εν Ελλάδι ο αιρεσιάρχης Πάπας αιρετικώς φθεγγόμενος. «Έχομε κοινή την αποστολική κληρονομία και τον μυστηριακό δεσμό του Βαπτίσματος· και ως εκ τούτου είμεθα όλοι μέλη της οικογενείας του Θεού» ! («Το Βήμα», 5.5.2001, σ. Α 12)

Πώς όμως, έχομεν «κοινή την αποστολική κληρονομία» (Συμβόλου της Πίστεως) οι ανήκοντες εις την «Μίαν» «Αποστολικήν Εκκλησίαν» του Χριστού Ορθόδοξοι Χριστιανοί, και οι εκτός Εκκλησίας αιρετικοί παπικοί, των οποίων η αίρεσίς των Παπισμός δεν είναι του «του Σωτήρος ημών» («Περί των εκκλησιαστικών διατυπώσεων» Α’ Οικουμενικής Συνόδου, Mansi, 2, 889) Χριστού «ουδέ των Αποστόλων, αλλά του Σατανά και του πατρός αυτών του Διαβόλου»; («Περί των εκκλησιαστικών διατυπώσεων» Α’ Οικουμενικής Συνόδου, Mansi, 2, 889). Δεν αληθεύει, λοιπόν, και εν προκειμένω ο αιρεσιάρχης Πάπας, αν και διεκδική δι’ εαυτόν και το «αλάθητον» ! (Εγκυκλίου Πατριάρχου της Ορθοδόξου τότε Κωνστ/πόλεως Ανθίμου του 1895).

Η ΠΑΝΑΓΙΑ

492 = Ειπέ μοι, διατί με πίστην πρέπει να καταφεύγω εις την Μητέρα Του Παντοκράτορος Χριστού;

Επειδή η Παναγία σταθείσα ανάμεσον Θεού και ανθρώπων και τον μεν Παντοκράτορα Λόγον Υιόν ανθρώπου εποίησε, τους δε ανθρώπους κατά χάριν Υιούς της Ζωαρχικής Τριάδος ωσαύτως εποίησεν.

Και χωρίς την μεσητείαν Της ουδείς ούτε Άγγελος ούτε άνθρωπος δύναται να πλησιάσει τον Θεόν, διότι αυτή μόνη υπάρχει Μήτηρ και Παρθένος αεί ευλογημένη και δεδοξασμένη, και ευρίσκεται μεθόριον αναμεταξύ της ακτίστου και κτιστής φύσεως, αυτή μόνη είναι Θεός όμσος μετά τον Θεόν, ήτις έχει τα δευτερεία της υπερθέου Τριάδος και τα πρωτεία όλων των ποιημάτων, ως ούσα Μήτηρ αληθώς του Θεού Λόγου. Και αύτη μόνη είναι, όχι μόνον ο θησαυροφύλαξ όλου του πλούτου της θεότητος, αλλά και ο διαμοιραστής εις όλους τους Αγγέλους και ανθρώπους όλων των από Θεού διδομένων εις την κτίσιν υπερφυσικών ελλάψεων και θείων και πνευματικών χαρισμάτων. Και δεν είναι τις όπου να την επικαλεσθή με πίστιν και να μη του υπήκουσε με ευσπλαχνίαν.

"Ανέβησαν ἐπὶ τὸ πλάτος τῆς γῆς..."

Το έτος 1453 «εάλω η πόλις»1 Κωνσταντινούπολις, ως πάλαι και η Ιερουσαλήμ, βυθισθείσα εις τα πικρά ύδατα της τουρκομωαμεθανικής δουλείας επί αιώνας και μέχρι σήμερον, πεσούσα ως «ο ιππεύς εις τα οπίσω την σωτηρίαν περιμένων Κυρίου»2. «Η Κωνσταντινούπολις καλείται πολιτικώς και Νέα Ρώμη. Ως κορυφαία πόλις της Ορθοδοξίας ονομάζεται και Νέα Σιών. 

Ως πρωτεύουσα δε του εν αποστασία κόσμου λέγεται και Βαβυλών»3. Ως Βαβυλών Νέα λοιπόν έπεσεν η Κωνσταντινούπολις, μάλιστα δια την προς τον Παπισμόν αποστασίαν ταύτης, ένεκα της οποίας έπλησε τας χώρας του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως δια του εκεί ψευδοπατριάρχου με αιρετικούς ψευδεπισκόπους4 και «μιαρά επισκοπίδια» και «μητροπολιτίδια βέβηλα», προς προαγωγήν της παπικής αιρέσεως και εις την Ορθόδοξον Ανατολήν, ως λέγει Ορθόδοξος Σύνοδος. Δηλαδή η εν Ιεροσολύμοις Ορθόδοξος Σύνοδος του 1443 των Πατριαρχείων Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων, η συγκληθείσα κατά της ψευδοσυνόδου Φερράρας – Φλωρεντίας (1438- 1439) και των καταλαβόντων το Πατριαρχείον Κωνστατνινουπόλεως παπικών5.

Ο παναιρετικός ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

Το ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ (ΠΣΕ)

Η ίδρυσις του «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών» ( ΠΣΕ ). «Η Α’ Γενική Συνέλευσις του ΠΣΕ, κατόπιν των αναλόγων προετοιμασιών, συνεκλήθη εις την πόλιν Άμστερνταμ της Ολλανδίας από της 22ας Αυγούστου μέχρι της 4^ης Σεπτεμβρίου 1948». Κατ’ αυτήν «εγένετο δεκτή η ίδρυσις του ΠΣΕ, εψηφίσθησαν το Καταστατικόν, οι Κανόνες και οι Κανονισμοί, οίτινες διέπουν την λειτουργίαν του ιδρυθέντος οργανισμού». (…)

«Δια πρώτην φοράν εις την ιστορίαν Εκκλησίαι, Ομολογίαι και Ομάδες παντοίων αποχρώσεων συνήρχοντο επί το αυτό και ίδρυον ένα παγκόσμιον εκκλησιαστικόν οργανισμόν με καθωρισμένον σκοπόν και ωρισμένας αρχάς» (Β. Σταυρίδου, ενθ’ ανωτ. σ. 74,76). (…) Το Συνέδριον τούτο «φέρει χαρακτήρα ιδρυτικόν» και «συνιστά μίαν απαρχήν» (Β. Σταυρίδου, ενθ’ ανωτ. σ. 80), δια την περαιτέρω οικουμενιστικήν κίνησιν και δράσιν των αιρετικών ανά τον κόσμον.

(…) Αι «εκκλησίαι», κατά το ΠΣΕ, είναι ηνωμέναι, διότι έχουν την ενότητα ως «δώρον Θεού». Όπως, κατά την αγγλικανικήν θεωρίαν των κλάδων, αι «εκκλησίαι» έργον έχουν να εκδηλώσουν την ουσιαστικήν ενότητά των, δια της κατορθώσεως ενότητος και εις τα επουσιώδη, ούτω και κατά το ΠΣΕ. Και κατ’ αυτό, αι «εκκλησίαι» οφείλουν να εκδηλώσουν την ενότητά των «εν τω έργω και εν τη ζωή» !

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΡΕΣΗ

(αποσπάσματα)

Τι είναι η αίρεσις

Ως διδασκαλία θεωρουμένη, είναι κακοδοξία1 και ψευδοδοξία2 και ετεροδοξία3. Ως κακοδοξία η αίρεσις αντίκειται εις την Ορθοδοξίαν του Θεού, ως ψευδοδοξία αρνείται την αποκεκαλυμμένην αλήθειαν του Κυρίου και ως ετεροδοξία καταφρονεί και πολεμεί την πίστιν και τους Κανόνας4 της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Η αίρεσις χαρακτηρίζεται παρά των Πατέρων της Εκκλησίας ως ασέβεια5, ως απιστία6, ως αθεΐα7, ως έσχατον πτώμα της ψυχής8 κα.

Ως σύνολον δε ετεροδόξων νοουμένη η αίρεσις, είναι η περιλαμβάνουσα  «τους παντελώς απερρηγμένους (απεσπασμένους της Εκκλησίας) και κατ’ αυτήν την πίστην απηλλοτριωμένους»9, τους εκφέροντας την κακοδοξίαν των συστηματικώς, επιμόνως και αμετανοήτως. Η αίρεσις «ακοινώνητος εστι της Εκκλησίας και των ουρανών αλλοτρία»10. Δια τούτο «θεομίσητός εστι η αίρεσις»11. (…)

Δια της φράσεως «πάσαν αίρεσιν» νοούν οι Άγιοι του Θεού και την εν ελαχίστω αφισταμένην της Ορθοδοξίας αίρεσιν. Διότι «εν… μικρά πλάνη πολύς ημάρτηται λόγος»12.

Η Αντιθεολογική Σιωπή πλείστων Θεολόγων

Η ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΣ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΕΝ ΤΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Η αντιθεολογική σιωπή πλείστων θεολόγων.

Ως «μέγα τι θηρίον εξήλθεν επί γης η αίρεσις αύτη» (Μ. Αθανασίου, ΒΕΠΕΣ, 31, 243) του Οικουμενισμού. Το «θηρίον» τούτο εισήλθεν εις την μάνδραν των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, όπου κατασπαράσσει ποιμένας και πρόβατα, αρχίζον από των κεφαλών. Αι παναιρετικαί οικουμενιστικαί διδασκαλίαι και καινοτομίαι κλυδωνίζουν την Ορθόδοξον Εκκλησίαν, ως άλλα «κύματα άγρια θαλάσσης επαφρίζοντα τας εαυτών αισχύνας» (Ιούδ. 13). Όπως επί της εποχής του Μ. Βασιλείου, ούτω και σήμερον η Ορθοδοξία συγκλονείται εκ θεμελίων και αι Ορθόδοξαι Εκκλησίαι κινδυνεύουν να καταποντισθούν αύτανδροι εις τα πικρά και θανατηφόρα ύδατα της οικουμενιστικής ψευδοδοξίας. Όντως, ο «σάλος ούτος των Εκκλησιών τίνος ουκ έτσι θαλασσίου κλύδωνος αγριώτερος; Εν ω παν μεν όριον Πατέρων κεκίνηται, πας δε θεμέλιος και ει τι οχύρωμα δογμάτων διασαλεύεται. Κλονείται δε πάντα και κατασείεται σαθρά τη βάσει επαιωρούμενα» (Μ. Βασιλείου, PG. 32, 212-213).

Γεννάται το ερώτημα: Τοσούτου μεγάλου κινδύνου επιστάντος εις την Εκκλησίας, ποίαν στάσιν τηρούν οι θεολόγοι; Δυστυχώς πλείστοι κληρικοί και λαϊκοί θεολόγοι παραμένουν άπρακτοι, ως να υπνώττουν, ή συσχηματίζονται προς την οικουμενιστικήν κακοτροπίαν, υποκύπτοντες συν τω χρόνω εις ταύτην, προ παντός δια της συνηθείας. 

ΟΙ ΑΦΟΡΙΣΜΕΝΟΙ ΕΠΙ ΒΕΚΚΟΥ

Μία από τις ελάχιστες φωτογραφίες δύο αφορισμένων και άλιωτων Ορθοδόξων ιερέων που συλλειτούργησαν με τους Καθολικούς στην Μονή Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους, επί Πατριάρχου Κων/λεως Βέκκου.

Η φωτογραφία είναι παρμένη σε σπήλαιο του Αγίου Όρους γύρω στα 1932, και δημοσιεύτηκε κατ’ αρχάς στο περιοδικό "Κήρυξ Ορθοδόξων", αριθ. φυλ. 132.

***

Οι απεσταλμένοι του Αυτοκράτορα και του Πατριάρχου Βέκκου, κατά την επίσκεψή τους στο Άγιο Όρος με σκοπό να εντάξουν τις Ιερές Μονές στο σχέδιό τους και να συλλειτουργήσουν με τους Παπικούς, προσπάθησαν με διπλωματία να τους φέρουν σε συλλείτουργο. Συνάντησαν όμως σθεναρά αντίσταση από τα περισσότερα Μοναστήρια με αποτέλεσμα να προχωρήσουν σε εγκληματικές ενέργειες, που ούτε οι βάρβαροι αχρίστιανοι πειρατές δεν είχαν κάνει... Και αφού έκαψαν τους ανθενωτικούς μοναχούς στον Πύργο της Μονής Ζωγράφου προχώρησαν και στην Μονή του Βατοπεδίου, και επειδή εκεί τους έλεγξαν ως Αιρετικούς, δια τούτο τον μεν Ηγούμενον αφού τον έδεσαν με αλυσίδες τον καταπόντισαν εις την θάλασσα, τους δε άλλους δώδεκα Μοναχούς, τους απηγχόνησαν εις τόπον λεγόμενον σήμερα Φουρκόβουνον. Τα ίδια περίπου συνέβησαν και εις την Ιεράν Μονήν των Ιβήρων, όπου άλλους μεν καταπόντισαν βυθίζοντας το πλοίο μεταφοράς τους ανοικτά του Ιβηρητικού πελάγους, άλλους δε, τους πήραν μαζί τους αιχμάλωτους.

Εις την Μεγίστη Λαύρα όμως, όπου τους υποδέχθηκαν επισήμως και μάλιστα με κωδωνοκρουσίες, επακολούθησε η οργή του Θεού… Κι έτσι, ο μεν Ιεροδιάκονος Λαυριώτης που συλλειτούργησε έλιωσε όπως το κερί στην φωτιά από σύντομη αρρώστια και πέθανε, οι δε άλλοι επτά συλλειτουργήσαντες Ιερομόναχοι (και κατ’ άλλους 11), βρέθηκαν μετά θάνατον άλιωτοι, τυμπανισμένοι, και αφορισμένοι, και των οποίων τα κατάμαυρα λείψανα μέχρι το τέλος του 19ου αιώνος υπήρχαν στον Νάρθηκα του Κοιμητηρίου των Αγίων Αποστόλων σε κοινή θέα προς διδασκαλία και σωφρονισμό εκ των γεγονότων, αλλά και προς παρότρυνση για προσευχές των ανθρώπων που τους έβλεπαν, ώστε να τους συγχωρήσει και να τους ελεήσει ο Πανάγαθος Θεός διαλύοντας τα σώματά τους.

Ο ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΑΜΩΝΑΣ «ΤΗΣ ΑΔΙΚΙΑΣ»

«ΜΗ ΜΕΡΙΜΝΑΤΕ»

«Ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμωνά»1, λέγει ο Σωτήρ των ανθρώπων Κύριος Ιησούς Χριστός ο Θεός.

Είναι δε μαμωνάς «ο επίγειος πλούτος, εξ αρπαγής»2 «και πλεονεξίας συνειλεγμένος (συγκεντρωμένος)»2 και αδίκως χρησιμοποιούμενος, προς «κόλασιν αιώνιον»3. Διο και μαμωνάς «της αδικίας»4 λέγεται, εκ του οποίου ο άνθρωπος πρέπει να σωθή. «Δια τούτο λέγω υμίν»1, εντέλλεται ο Σωτήρ, «μη μεριμνάτε τη ψυχή υμών, τι φάγητε και τι πίητε, μηδέ τω σώματι υμών τι ενδύσησθε»1. Νοείται δε το «μη μεριμνάτε»1, καθώς το ερμηνεύει ο Θεός εις «τα Γεγραμμένα»5 της θείας Ορθοδοξίας δια των Αγίων του.

Ούτως, ο άξιος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει: Δια της εντολής ταύτης ο Χριστός, «ουκ είπεν, ότι σπείρειν ου δει»6, ήτοι να σπείρης δεν πρέπει, «αλλ’ ότι μεριμνάν (να μεριμνάς) ου δει· ουδ’ ότι εργάζεσθαι (να εργάζησαι) ου χρη (δεν είναι αναγκαίον), αλλ’ ότι μικρόψυχον είναι (να είσαι) και κατατείνειν εαυτόν ταις φροντίσιν (να βασανίζης τον εαυτόν σου με τας περιττάς φροντίδας) ου χρη. Επεί (επειδή) και τρέφεσθαι (τους ανθρώπους) εκέλευσεν, αλλά μη μεριμνώντας»6.

Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία

(απόσπασμα)

Ο ρ θ ό δ ο ξ ο ς   Κ α θ ο λ ι κ ή   Ε κ κ λ η σ ί α.  Η Εκκλησία είναι «Μία»1, δηλαδή «μόνη»2. Όπως εις είναι ο σαρκωθείς Θεός και το εν τω σώμα του Κυρίου, ούτω μία είναι και η «Εκκλησία Θεού ζώντος»3. Η «Μία» Εκκλησία είναι εν τω κόσμω ο μοναδικός «στύλος και εδραίωμα της αληθείας»4, το μόνον Ταμείον της ανακαινιζούσης Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, και η μόνη «Αγία»5 Κιβωτός της εν Χριστώ σωτηρίας. Εκτός της Αγίας Εκκλησίας, «ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται»6. Ως «Μία» και «Αγία» η Εκκλησία είναι «Καθολική»7, μη δυναμένη να διαιρεθή. Αι κατά τόπους Εκκλησίαι δεν κατατέμνουν την Εκκλησίαν εις πολλάς, αλλά αποτελούν μέλη της «Μιας» Εκκλησίας. Το ορατόν και αόρατον στοιχείον της Εκκλησίας δεν μερίζουν ταύτην εις δύο Εκκλησίας, εις ορατήν Εκκλησίαν και εις αόρατον Εκκλησία. Το αόρατον και ορατόν στοιχείον της Εκκλησίας αποτελούν εν Χριστώ εν, την «Μίαν… Καθολικήν» Εκκλησίαν, την αληθή και Ορθόδοξον Εκκλησίαν. Αι αιρέσεις και τα σχίσματα δεν είναι μέλη της Εκκλησίας, αλλά κείνται εκτός της Εκκλησίας και εντός του κόσμου, ο οποίος «όλος εν τω πονηρώ κείται».

Παγκόσμιος Πόλεμος Αναπόφευκτος

Παγκόσμιος Πόλεμος Αναπόφευκτος

Πού βαίνομεν λοιπόν; Πού αλλού παρά εις τας κυρώσεις, τας θλιβεράς κυρώσεις, όταν πληρουμένου του βάρους των αμαρτιών θα αρχίσουν να λειτουγούν οι σκληροί νόμοι της θείας δικαιοσύνης1.

Δυστυχώς, ούτω πολιτευόμενοι, οδηγούμεθα αναποτρέπτως εις καταστροφήν και επειδή το φαινόμενον της αποστασίας είναι παγκόσμιον, οδηγούμεθα εις παγκόσμιον πόλεμον φρικαλέον, οδηγούμεθα εις Αρμαγεδώνα.

Εις το χέρι μας είναι, εννοείται, να τον αποφύγωμεν, εάν αλλάξωμεν πορείαν. Θα το κάνωμεν όμως;

Πού βαίνομεν λοιπόν; Θα έχωμεν πόλεμον ή ειρήνη; Κρίνοντες ανθρωπίνως αδυνατούμεν να δώσωμεν ορθήν απάντησιν. Κρίνοντες όμως κατά Θεόν και με γνώμονα το Ευαγγέλιον και χωρίς την ανάγκην του προφητικού λόγου, αποφαινόμεθα ότι αφεύκτως οδηγούμεθα εις την καταστροφήν.

«Εάν θέλητε και εισακούσητέ μου τα αγαθά της γης φάγεσθε· εάν δε μη θέλητε, μηδέ εισακούσητέ μου, μάχαιρα υμάς κατέδεται· το γαρ στόμα Κυρίου ελάλησε ταύτα». (Ησαΐου Α’ 19-21).

«Πάσα παράβασις και παρακοή έλαβεν ένδικον μισθαποδοσίαν, πώς ημείς εκφευξόμεθα τηλικαύτης αμελήσαντες σωτηρίας;» (Εβρ. β’ 2-3).

«Ή του πλούτου της χρηστότητος αυτού και της ανοχής και της μακροθυμίας καταφρονείς, αγνοών ότι το χρηστόν του Θεού εις μετάνοιαν σε άγει; κατά δε την σκληρότητά σου και αμετανόητον καρδίαν θησαυρίζεις σεαυτώ οργήν εν ημέρα οργής και αποκαλύψεως δικαιοκρισίας του Θεού» (Ρωμ. β’ 4-5).

«Εάν μη μετανοήτε πάντες ωσαύτως απολείσθε» (Λουκ. ιγ’ 3).

Επιστολή ΦΟΒΟΥ ΚΑΙ ΟΔΥΝΗΣ του Σαμουήλ διδασκάλου Ισραηλίτου προς Ραβί Ισαάκ, τον διδάσκαλον της Συναγωγής !

Επιστολή, γραφείσα υπό Σαμουήλ διδασκάλου Ισραηλίτου, του καταγομένου εκ της Βασιλείας του Μαρόκου, προς Ραβί Ισαάκ, τον διδάσκαλον της Συναγωγής, της ούσης εν Σουβιουλμέτη, τη ούση εν τη ειρημένη Βασιλεία.

ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Ο Θεός, αδελφέ, να σε διαφυλάξη και να σε διατηρήση έως ότου να απαλλαχθώμεν της αιχμαλωσίας ταύτης, και να επισυναχθώμεν, διασκορπισμένοι όντες, και να πλησιάση η ειρήνη ημών, και να σημειώση ο Θεός τη ευδοκίαν του επί την ημετέραν ζωήν, Αμήν. Εγνώρισα, και εδοκίμασα, ότι συ είσαι της του καθ’ ημάς καιρού επιστήμης το πλήρωμα, και ότι εις σε ελπίζομεν να μας δώσης βεβαίας λύσεις με τας υπό σου πεποιημένας θαυμασίους εκθέσεις, και ερμηνείας εις τας απορίας του νόμου, και των προφητών. Όθεν εγώ επιθυμών να μεθέξω της διδασκαλίας σου, σε προβάλλω τας εκβάσεις και ενθυμήσεις της καρδίας μου εις τα του νόμου, και των προφητών, επάνω εις τα οποία μετά φόβου αλγώ, και οδύνωμαι. Δια τούτο προστρέχω εις το δαψιλές της επιστήμης τε και σοφίας σου, και πέμπω σοι το βιβλιάριον τούτο, ελπίζων, Θεού θέλοντος, να στερεωθώ δια σου εις την αλήθειαν, και να φωτισθώ εις τας απορίας.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ζ’

Ότι ο δίκαιος Ιησούς ο των Χριστιανών Θεός αδίκως επράθη.

Φοβούμαι, αυθέντα μοι, και τρομάζω, μήπως αυτός ο Ιησούς, τον οποίον οι Χριστιανοί λατρεύουσιν, είναι εκείνος ο δίκαιος, όστις επωλήθη δια το αργύριον κατά τον προφήτη Άμως· και φρίττω, μήπως και δι’ αυτόν είναι αι μαρτυρίαι των προφητών οπού συναντώ, τας οποίας φανερώς τε και προσφυώς προσαρμόζουσιν οι Χριστιανοί εις την διδασκαλίαν των.

2012 Εάλω η Ελλάς

Ο δράκος είναι η βουλή των Ελλήνων, τα κόμματα και οι παρατάξεις που χώρισαν σε μάζες τον άνθρωπο, ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΝΑ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΠΟΥ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΝΩΝΕΙ.

Το λιοντάρι, ο «Λόγος» του Ιησού Χριστού, το άλφα και το ωμέγα της ουράνιας γνώσης, που ευλόγησε την, από την σκέψη μέχρι και την πραγμάτωση, φράση με καρδιά μαζί:

«ΧΑΙΡΕ, Ω! ΧΑΙΡΕ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» !

Ο Ποσειδώνας είναι η εκκλησία που κρατάει τον λαό μέσα στις νεφέλες του γήινου πνεύματος ως «γκόημ» ζώα ΣΤΗΝ ΑΓΝΟΙΑ, ΠΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΣΚΥΛΟΙ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ  ΕΧΟΥΝ... σκλάβοι υπηρέτες του καίσαρα στην γη τους .

Η θάλασσα η ελληνική παιδεία των πατέρων του έθνους μας.  

ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ

ΠΛΑΤΩΝΑΣ

ὁ παλαιός νέος, καί ὁ νέος ἀρχαῖος, ὁ πατήρ μόνος, καί ὁ μόνος πατήρ, τό ἕν τρία καί τά τρία ἕν. ἄσαρκον σαρκικόν. γῆ τέτοκε τόν οὐράνιον βασιλέα.

Ο παλαιός νέος και ο νέος αρχαίος. Ο Πατέρας μοναδικός, και ο μοναδικός Πατέρας. Το ένα τρία, και τα τρία ένα. Άσαρκο, ένσαρκο. Η γη γέννησε τον ουράνιο βασιλέα.

ΣΟΛΩΝ

Οὗτος ἐστιν ἀπό οὐρανῶν βεβηκώς, φλογός ὑποβαλών ἀθάνατον πῦρ. ὅν τρέμει οὐρανός γῆ τε θάλασσα, τάρτατοι καί βύθιοι δαίμονες, αὐτοπάτωρ τρισόλβιος.

Αυτός είναι ο όποιος ήλθε από τους ουρανούς, αφού υπέταξε το αθάνατο πυρ της φλογός. Αυτόν τρέμει ο ουρανός, η γη και ή θάλασσα, οι τάρταροι και οι υποχθόνιοι δαίμονες, τρισμακάριος ο ίδιος ο Πατέρας.

Ο ΟΥΡΑΝΙΟΣ ΘΕΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ !!! ΟΥΑΙΙΙΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ ΤΗΣ ΓΕΝΕΑΣ ΤΩΝ ΕΧΙΔΝΩΝ ΒΑΣΙΛΕΩΝ !!!

Ο ΟΥΡΑΝΙΟΣ ΘΕΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ! ! ! ΟΥΑΙΙΙΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ ΤΗΣ ΓΕΝΕΑΣ ΤΩΝ ΕΧΙΔΝΩΝ ΒΑΣΙΛΕΩΝ

Διαβάζοντας το ελληνικό ορθόδοξο Ευαγγέλιο και μελετώντας το θέλημα του Ιησού Χριστού... αν κοιτάξεις την εκκλησία του στα μάτια θα δεις τον ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ… ο αντίχριστος δεσποτισμός των ψευτοπροφητών της δυστυχίας και πενίας του ελληνικού πνεύματος.

99 αλήθειες θα σου πει ο αντίχριστος για να σε πείσει πως είναι ο πιο άγιος και έμπιστος θεολόγος. Ώστε να σε πλανέψει και να σε κρατάει μακριά από την οδό της σωτηρίας.

Είπε ο κύριος «μην φοβάστε τον σατανά, εγώ ενίκησα αυτόν».
Και σήμερα η εκκλησία του πολεμά μαύρες μαγείες και αόρατα φαντάσματα …
Και ο άνθρωπος νεκρός θνητός μέσα στον «φωτισμένο» φόβο του και την δειλία τα γεννάει ως θεός κατά χάριν γεννημένος που είναι εν αγνοία του.

Αυτό που έκαναν στον Ιησού Χριστό στο τότε με το σώμα του… κάνουν το ίδιο με το πνεύμα που παιδαγωγούν τους  Έλληνες χριστιανούς οι δάσκαλοι υπό μορφή αγγέλου… αρχιερείς.
= = = Αρσενοκοιτία, απάτες, κατάχρηση εξουσίας, βαβυλωνισμός, διαιώνιση της μαγείας.

Αυτό είναι το πνεύμα που η ιερά σύνοδος είναι αναγκασμένη (;;;) να υποτάσσεται ως φως στο ποίμνιο της. Και εσείς, οι για «αυτούς» καλοί χριστιανοί, να στέλνετε σε τέτοιους πνευματικούς τις γυναίκες σας και τα παιδιά σας.

ΟΡΟΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΟΔΟΥ

Πότε η εκκλησιαστική σύνοδος είναι και αποδεικνύεται αληθώς Ορθόδοξος Σύνοδος; Όταν συντρέχωσιν οι εξής συνοδικοί όροι.

Α’) Όταν οι συνερχόμενοι εις σύνοδον2 είναι Ορθόδοξοι και κατά το φρόνημα και κατά την ομολογίαν, «ου γαρ οίον τε συνόδω συναριθμηθήναι τους περί πίστιν ασεβούντας»1, λέγει ο άξιος Πατριάρχης Αλεξανδρείας Μέγας Αθανάσιος. Δηλαδή, δεν δύνανται εν Ορθοδόξω Συνόδω να συναριθμηθώσιν ως Ορθόδοξοι συνοδικοί οι ασεβούντες περί την πίστιν.

Β’) Δεν δύνανται να συγκαθήσωσιν εν Ορθοδόξω Συνόδω ως Ορθόδοξοι συνοδικοί οι διατελούντες υπό κατηγορίαν επί κακοδοξία «παρά αξιοπίστων ανθρώπων»2.

Γ’) Εν Ορθοδόξω Συνόδω δεν επιτρέπεται να αποσιωπάται διαφωνία τις επί ζητήματος πίστεως. «Χρη γαρ πρώτον πάσαν περί της πίστεως διαφωνίαν εκκόπτεσθαι και τότε την περί των πραγμάτων έρευναν ποιείσθαι»1.

Δ’) Διο εν Ορθοδόξω Συνόδω «ουδέ πρέπει προκρίνεσθαι πράγματος εξέτασιν της περί πίστεως εξετάσεως»1.

Ε’) Εν Ορθοδόξω Συνόδω ο ορθόδοξος λόγος πρέπει να είναι παντελώς ελεύθερος. Ούτε εν ονόματι του χρόνου να περιορίζηται, ούτε παρά του προεδρεύοντος να καταστέλληται, ουδέ δια του προγράμματος να περιστέλληται, μηδέ υπό πολιτικής εξουσίας να δεσμεύηται. Μάλιστα εν Ορθοδόξω Συνόδω «ου πρέπει τω καιρώ δουλεύειν, αλλά τω Κυρίω»3. Και ουδείς δικαιούται να εκφοβίζη τους συνοδικούς, καθ’ ότι «μόνον ο του Θεού φόβος αρκεί και η των Αποστόλων διάταξις»1.

Κοσμά Αιτωλού για τους Εβραίους

Λόγια του Κοσμά του Αιτωλού:

«Τον παλαιόν καιρόν οι Εβραίοι εθανάτωσαν όλους τους προφήτας, όλους τους δικαίους διδασκάλους· χιλιάδες φορές άφησαν τον Χριστόν και επροσκύνησαν τον διάβολον, και τόσον, οπού έκαμαν ένα μοσχάρι και το επροσκυνούσαν δια θεόν, καθώς το έχουν έως την σήμερον. Και τώρα το αυτό είνε να συναναστρέφεσαι και να πραγματεύεσαι, να τρώγης και να πίνης με τον διάβολον. Ετόλμησαν και εσταύρωσαν και τον Χριστόν μας. Ο Πανάγαθος εις όλα αυτά τους εφύλαγε, του εσκέπαζεν. Εκαρτέρησεν ο Κύριος ύστερα από την σταύρωσίν του τριάντα χρόνια να μετανοήσουν, αλλά δεν μετενόησαν. Τότε τους κατηράσθη, του αφώρισε, τους ωργίσθη και αφήκε τον διάβολον μέσα εις την καρδία των, καθώς τον έχουν έως σήμερον. Εσκοτίσθησαν, έφυγον από όλον τον κόσμον κα επήγαν εις την Ιερουσαλήμ. Σηκώνει ο Θεός τον βασιλέα από την παλαιάν Ρώμην και πολιορκεί τους Εβραίους μέσα εις την Ιερουσαλήμ, και οι πατέρες και αι μητέρες έσφαζον τα τέκνα των και τα έτρωγον· ο διάβολος θέλει να τρώγουν οι γονείς τα τέκνα των, και όχι ο Θεός.

Ακούετε, αδελφοί μου, ο άνθρωπος τι κακόν παθαίνει όταν αμαρτάνη και τον εγκαταλείψη ο Θεός; Φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος. Μεγάλην ευσπλαχνίαν έχει ο Θεός, αλλά έχει και μεγάλην οργήν· και καθώς επαίδευσε τους Εβραίους, παιδεύει και ημάς, ανίσως και δεν κάμνωμεν καλά.

Βάνει ο Θεός τον βασιλέα μέσα εις την Ιερουσαλήμ και θανατώνει χίλιες εκατόν είκοσι χιλιάδες Εβραίους, και τόσον, οπού έγινε το αίμα ωσάν θάλασσα. Τριάντα φλωρία επώλησαν οι Εβραίοι τον Χριστόν μας, τριάντα εις το φλωρί επώλησεν ο Χριστός μας χίλιες χιλιάδες Εβραίους. Εσύ έμαθες και πωλείς τον Χριστόν, και εκείνος δεν ημπορεί να σε πωλήση;

Το Άγιο Βάπτισμα

«Ὁ Θεός ἐγένετο ἄνθρωπος, ἴνα ἠμεῖς γενοίμεθα ὅ,τι Αὐτός ἐστίν»

Στο άγιο Βάπτισμα λαμβάνει χώρα ένας θάνατος και μία ανάσταση, μία γέννηση, αναγέννηση. Θάνατος πρώτα, γι’ αυτό και πρέπει να βουτιέται όλος ο βαπτιζόμενος στο νερό της κολυμβήθρας, διότι το βούτηγμα αυτό συμβολίζει το θάνατο.

Ποιο θάνατο; Το θάνατο του παλαιού ανθρώπου της αμαρτίας. Νεκρώνεται, ενταφιάζεται στην κολυμβήθρα, πεθαίνει ο αμαρτωλός άνθρωπος. Φεύγει τότε από μέσα του, εξαλείφεται το προπατορικό αμάρτημα και ελευθερώνεται ο άνθρωπος από το κράτος της αμαρτίας, παρότι και μετά το βάπτισμα μένει μία κάποια κλίση και ροπή προς το κακό.

Και μένει αυτή η κακή κλίση και ροπή, για να αγωνίζεται ο Χριστιανός και επιτυγχάνει και με δικές του δυνάμεις και προσπάθειες την αναγέννησή του. Πάντως από την ιερή κολυμβήθρα και με την τριπλή κατάδυση στο ευλογημένο και αγιασμένο νερό της βγαίνει ο βαπτισθείς νεκρός προς την αμαρτία, αναγεννημένος σε νέα ζωή, αναστημένος στη ζωή του Χριστού, παιδί του Θεού, Χριστιανός πιστός και πολίτης, μέλος της βασιλείας του Θεού, δηλαδή της Χριστιανικής Εκκλησίας.

ΠΑΠΙΚΟΙ ΚΑΙ ΠΑΠΟΦΡΟΝΕΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΑΙ

«πάντα»3 τα της Εκκλησίας

εκαινοτόμησε και διέφθειρεν ο Παπισμός

Διατί οι καινοτόμοι της αποστασίας επιδιώκουσι την μεταγλώττισιν των ιερών κειμένων των Αγίων Γραφών, της ορθοδόξου θείας Λατρείας ή και άλλων;

Και επειδή, ως έχει αποδειχθή επιστημονικώς υπό της Γλωσσολογίας, παν κλασσικόν κείμενον μεταφραζόμενον αποβάλλει το 90% ή και πλέον της αξίας του1. Ούτω, δια των μεταφράσεων των Γεγραμμένων της Ορθοδοξίας, ο αναγνώστης των βοηθείται μόνον κατά εν 10% περίπου. Και διαβάζει εις τας μεταφράσεις ταύτας, όχι τι ακριβώς έγραψεν ο Θεός δια των Αγίων του Αποστόλων, Ευαγγελιστών, Προφητών και άλλων Αγίων, αλλά τι αντελήφθη ο μεταφραστής, όταν εδιάβαζε το πρωτότυπον κείμενον, δια να γράψη την μετάφρασίν του. Τοιουτοτρόπως, και τα λάθη και αι παρανοήσεις ή και οι πλάναι του μεταφραστού, λόγω ανθρωπίνης αδυναμίας ή κακοδοξίας, εκλαμβάνονται ανυπόπτως ως θείος λόγος, με δεινάς συνεπείας.

 Ούτω, κατά την Αποστολικήν εποχήν και την εποχήν των Αποστολικών Πατέρων των δύο ή τριών πρώτων αιώνων οι Χριστιανοί της Δύσεως εχρησιμοποίουν την ελληνόφωνον εκκλησιαστικήν γλώσσαν. Αλλά από του δευτέρου αιώνος ήρχισαν να εμφανίζονται εκεί μεταφράσεις μερών της Αγίας Γραφής εις την τότε Ιταλικήν, αι οποίαι ωνομάσθησαν Ιτάλα2. Η Ιτάλα είχε τοσαύτα σφάλματα και ελλείψεις, ώστε τον τέταρτον και πέμπτον αιώνα αντικατεστάθη δια της λεγομένης Βουλγάτας2, η οποία εβασίσθη κυρίως, όχι επί του ελληνοφώνου κειμένου της Ορθοδοξίας, αλλά επί του νενοθευμένου εβραϊκού ! Διο και επεκρίνετο2 δια πολλάς ελλείψεις. Ούτω, στερηθέντες οι δυτικοί της γνήσιας Αγίας Γραφής, επλανήθησαν και τελικώς τον ένατον αιώνα έπεσον εις την αίρεσιν του Παπισμού. Ο δε Παπισμός το έτος 1546 δια της εν Τριδέντω ψευδοσυνόδου του ενέκρινε2 την Βουλγάταν, μετά επανειλημένας ματαίας διορθώσεις, ως την Γραφήν της παπικής αιρέσεως. Τοιουτοτρόπως, ο Παπισμός εις την Δύσιν «πάντα»3 τα της Εκκλησίας εκαινοτόμησε και διέφθειρε, μετατρέψας αυτήν εις κόσμον4, όστις «όλος εν τω πονηρώ κείται»5 ! Από δε της εμφανίσεως του ο Παπισμός κακουργών επιχειρεί να διαφθείρη και την Ορθόδοξον Ανατολήν, αλλά ματαίως.

ΤΣΑΚΑΛΙΑ ΛΥΚΟΙ και ΠΡΟΒΑΤΑ

Εσείς της ερήμου της γνώσης θεατές....
λίθος στα μάτια σας ο χριστός, μα ύδωρ αναβλύζει,
ο του λέοντος ο λέων της ερήμου ο γιός, που λύκους και πρόβατα με αγάπη φροντίζει...

εσείς τσακάλια της άλλης όχθης και άλλης γραμμής, εσείς γραμματείς και φαρισαίοι,
δωδεκαθεϊστές και του χριστου Σας μασόνοι ψευτο-θεολόγοι...


Χριστός Ανέστη αληθώς, αληθώς ταχιά και ο Λαός Του.

Μετανοείτε !

Ο ΘΕΟΣ ΓΑΡ ΕΓΓΥΣ !


ιωάννης εν Χριστώ βασιλεύς των πένητων.

Το Θείον Δίκαιον δια τους Αγίου Τόπους

Εις ποίον ανήκει η Παλαιστίνη; Εις εκείνον εις τον οποίον έδωκεν αυτήν ο δημιουργός και Κύριος των πάντων Θεός.

Εις την Παλαιστίνην ετάφη ο πρωτόπλαστος Αδάμ, και μάλιστα εις τον Γολγοθά1, κατά το μυστήριον της εν Χριστώ σωτηρίας2 των ανθρώπων. Μετά δε τον κατακλυσμόν, ο Προφήτης3 Νώε, «κληρονόμος του κόσμου καταστάς υπό του Θεού, τοις τρισίν υιοίς αυτού»4, ήτοι εις τους τρεις υιούς του Σημ, Χαμ και Ιάφεθ, διεμέρησε «τον πάντα κόσμον, υπό κλήρους διελών (διαιρέσας)»4 αυτόν. Και «όρκος απητήθη»4 «υπό του πατρός»4, μηδείς να υπερβαίνει εις τον κλήρον του αδελφού, «τον δε υπερβαίνοντα την του όρκου διαταγήν, εξολοθρεύεσθαι (να εξολοθρεύηται)»4.

Ούτως , «η Παλαιστίνη»4 εκληρώθη εις τον Σημ, κατά το σωτήριον μυστήριον της σαρκώσεως και ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου. «Πλεονέκτης δε ων»4 ο απόγονος του Χαμ Χαναάν, καταπατεί τον παγκόσμιον όρκον «και αφαρπάζει αυτήν»4 και την διανέμει εις τους επτά υιούς του. Τουτέστιν, εις «τον Αμορραίον και τον Γεργεσαίον και Φερεζαίον και Ευαίον και Αρουκαίον και Αράδιον και Σιδόνιον»4, εκ των οποίων οι επτά παράνομοι λαοί της Χαναάν, ήτοι Παλαιστίνης. Του δε απογόνους του Σημ, τους «αδικηθέντας υπό των υιών Χαμ και τον ίδιον τόπον αφαιρεθέντας, εκδικεί ο Θεός, εξολοθρεύσας τους του Χαναάν, κατά τον όρκον αυτών· και το σπέρμα (οι απόγονοι) του Σημ την ιδίαν απολαμβάνει χώραν. Ουκ ηδίκησεν ουν (δεν ηδίκησε λοιπόν) ο Θεός τα δίκαια εκάστω μέρει απονέμων· ου γαρ μυκτηρίζεται ο Θεός»4! Εγένετο δε η εκδικία αύτη, δηλαδή η απόδοσις του δικαίου, δια των πιστών υιών Ισραήλ, μετά την έξοδόν των εκ γης Αιγύπτου και κατά την είσοδόν των εις την γην των, την Γην της Επαγγελίας5.

Διότι, ως γνωστόν, ο Θεός εκάλεσεν εκ των εθνών τον απόγονον του Σημ και του Έβερ Άβραμ6 – Αβραάμ6 λέγων: «Έξελθε εκ της γης σου… και δεύρο (έλα) εις την γην, ην αν σοι δείξω»6. Και ότε έφτασεν «εις γην Χαναάν»6, ο Θεός «είπεν αυτώ (εις αυτόν)»6, «σοι»6 «και τω σπέρματί σου (εις τους απογόνους σου) δώσω (θα δώσω) την γην ταύτην»6 «εις κατάσχεσιν αιώνιον»6. Τουτέστιν, την γην των θεουργών της εν Χριστώ σωτηρίας, όπερ και εγένετο.

Η Αποτείχισις της Εν Χριστώ Σωτηρίας

Δια του διωγμού των πιστών Ορθοδόξων Μοναχών της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου του Αγίου Όρους Άθω, παραβιάζονται οι θείοι νόμοι περί της σωτηρίου Αποτειχίσεως.

Τι είναι η Αποτείχισις; Αποτείχισις είναι ο κανονικός και νόμιμος «χωρισμός»¹ εκ της αιρέσεως και του αμετανοήτου αιρετικού. Και τούτο, υπέρ της θείας Ορθοδοξίας και της εν Χριστώ σωτηρίας, κατά την τακτικήν  σωτηρίου πολέμου των τετειχισμένων (τειχισμένων) πόλεων. Δηλαδή, ότε το παλαιόν εχθροί επέδραμον, οι κάτοικοι κατέφευγον εις την πόλιν και απετειχίζοντο, ήτοι εχωρίζοντο¹ εξ αυτών δια των τειχών. Και ούτως επολέμουν αμυντικώς και επιθετικώς μέχρι της νίκης. Τοιουτοτρόπως και όταν αίρεσις πολεμή την ορθόδοξον χριστιανική πίστιν, οι πιστοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί καταφεύγομεν εις τα πνευματικά «τείχη»² της Εκκλησίας, δηλαδή εις τους ανά τους αιώνας Αγίους Πατέρας και Διδασκάλους. Και βάσει της διδασκαλίας των αγωνιζόμεθα «τον καλόν αγώνα της πίστεως»³ κατά της αιρέσεως και των αιρετικών, και υπέρ της θείας Ορθοδοξίας, μέχρι της νίκης. Δηλαδή, μέχρι του αναθέματος, που σημαίνει «χωρισμόν από του Θεού» και της «Εκκλησίας»4, το οποίον κάμνει ο αιρετικός με την αίρεσίν του, το ομολογούσιν οι Ορθόδοξοι και το επικυρώνουσιν και αποφασίζουσιν ως εκκλησιαστικήν ποινήν Ορθόδοξοι Σύνοδοι μέχρι και του τελεσίδικου αναθέματος. Ούτως ηγωνίσθησαν εν Χριστώ και ενίκησαν οι προ ημών, και εγένετο και αυταί αι Άγιαι Οικουμενικαί Σύνοδοι, και διασώζεται μέχρι σήμερον επί γης η σωτήριος θεία Ορθοδοξία.

ΠΡΟΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

**Στήκετε και κρατείτε τάς παραδόσεις άς εδιδάχθητε,είτε δια λόγου, εί δι΄επιστολής ημών****

Οι καιροί απαιτούν αγώνες, η ευθύνη όλων τεράστια, οι ανθρωπιά άρχισε να παραπαίει, κινδυνεύει να αφανισθεί!! Μικρό του Χριστού ποίμνιο οι του Πατρίου εορτολογίου, καλείστε σε συστράτευση, οι καιροί αναβολές δεν χωρούν. Οι θύελλες άρχισαν να ξεσπούν. Κάθε μικρή σκόρπια πυγολαμπίδα χάνετε μέσα στο σκοτάδι, ο Άξονας Πίστεως και Παραδόσεως καλείται να ενώσει τις μικρές σκόρπιες πυγολαμπίδες και να φτιάξει Φάρο που θα φωτίσει τον σκοτισμένο σε όλους μας δρόμο... Ενώστε τους πιστούς επιτέλους !! Ενώστε το Σώμα της Μητέρας του Κυρίου [Εκκλησίας]!! Διότι τι αξία έχει που ομολογείτε Πίστη, χωρίς αγάπη και ομόνοια ;; Που βρίσκεται η κατανόηση και η ομολογία Πίστεως να έχει ισχύ και αξία, χωρίς να την κατανοούμε πλήρως ;;

[ΑΓΑΠΗΣΩΜΕΝ ΑΛΛΗΛΟΥΣ ΙΝΑ ΕΝ ΟΜΟΝΟΙΑ ΟΜΟΛΟΓΗΣΩΜΕΝ]....

Προφητεία Γέροντα Ιωσήφ Βατοπεδινού

Ο γέρων Ιωσήφ ο Βατοπεδινός προείδε τα μελλοντικά γεγονότα. Το προφητικό του μήνυμα: 

«Ακούσατε έθνη και λαοί της Οικουμένης πάσης και εσύ αναγνώστα πρόσεχε σ’ αυτό που θα διαβάσεις! Είναι σκληρά και λυπηρά, και παραχωρημένα να γίνουν, όσα εις τας Γραφάς ευρίσκονται γραμμένα! Τα ’γραψαν οι Πατέρες μας ο κόσμος για να μάθει από αυτόν τον πόλεμο τι μέλλεται να πάθει! Για να προσφύγει στον Θεό και να μετανοήσει αν θέλει δια να σωθεί και ευτυχής να ζήσει… Με μιας θα ανάψει η φωτιά από μικρή αιτία, κραυγή πολέμου έρχεται από την Βουλγαρία. Η δε Ρωσία ξαφνικά εισβάλλει στην Τουρκία και ως χείμαρρος ορμητικός σαρώνει την Περσία. Και προχωρεί ακάθεκτη φθάνει στην Παλαιστίνη, Θεός θέλει ο Αντίχριστος του Κόσμου για να γίνει. Τότε κατέρχονται ομού της Δύσεως τα κράτη, ουαί στα έθνη του Βορρά γίνονται όλα στάχτη.

Με λύσσα αμύνεται σκληρά η Άρκτος στην Τουρκία που αδίκησε την Ελλάδα, και όλη (η Τουρκία) αναφλέγεται και καίει σα λαμπάδα. Ματαίως αγωνίζεται η Άρκτος να κρατήσει τα περιβόητα Στενά, στο τέλος θ’ απηυδήσει. Γιατί από την Ανατολή, Κορέα, Μαντζουρία εισβάλλει η Αμερική με την Ιαπωνία και προχωρεί ολοταχώς γραμμή στη Σιβηρία, ενώ στη δυτική πλευρά νικά η Γερμανία. Και τότε είναι αδύνατον να κρατηθεί η Ρωσία και εγκαταλείπει τα Στενά, Αίγυπτο και Τουρκία.

Κτυπιέται η Άρκτος πανταχού και φεύγει προτροπάδην, όπως διασκορπίζεται ένα άτακτο κοπάδι. Τότε ομού θα ηττηθεί και η δόλιος Τουρκία γιατί θα πράξη πονηρά μεγάλη προδοσία. Γιατί αφού καταβληθεί όλη από τη Ρωσία θα συμμαχήσει μετ’ αυτής, και με την Βουλγαρία. Για τούτο όσοι χριστιανοί ευρίσκονται στην Πόλη και στα περίχωρα αυτής, πρέπει να φύγουν όλοι. Γιατί η Πόλις θα καεί και ουδείς θα απομείνει κάτοικος ζων εντός αυτής. Μόνο ο Ναός θα μείνει ο οίκος τούτος και ναός της του Θεού Σοφίας όστις θα μείνει αείφωτος φάρος Ορθοδοξίας. Εξ ου το φως θα εξαπλωθεί σ ‘όλη την Οικουμένη, της Βασιλείας του Χριστού που ο κόσμος αναμένει. 

ΤΟ ΠΡΟΣΤΑΧΘΕΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ

Σύμφωνα με την Ορθόδοξη εκκλησιολογία, Εκκλησία και Ορθοδοξία ταυτίζονται. Η Εκκλησία είναι οπωσδήποτε Ορθόδοξη και η Ορθοδοξία είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, το Σώμα του Χριστού. Και επειδή ο Χριστός είναι ένας, άρα και η Εκκλησία είναι μία. Γι’ αυτό ποτέ δεν νοείται διαίρεση στην Εκκλησία. Μόνο χωρισμό από την Εκκλησία έχουμε. Σε συγκεκριμένες δηλαδή ιστορικές στιγμές οι αιρετικοί και οι σχισματικοί αποκόπηκαν απ’ αυτήν, κι έτσι έπαψαν να είναι μέλη της.

Η Εκκλησία κατέχει το πλήρωμα της αλήθειας, όχι μιας αφηρημένης αλήθειας, αλλά ενός τρόπου ζωής που σώζει τον άνθρωπο από το θάνατο και τον κάνει ‘’κατά χάριν Θεό’’. Αντίθετα, η αίρεση αποτελεί ολική ή μερική άρνηση της αλήθειας, ένα κομμάτιασμά της, που έτσι παίρνει το χαρακτήρα και την παθολογία μιας ιδεολογίας. Χωρίζει τον άνθρωπο από τον τρόπο υπάρξεως που έδωσε ο Θεός στην Εκκλησία Του και τον θανατώνει πνευματικά.

Τα δόγματα επίσης, τα οποία περικλείουν τις υπερβατικές αλήθειες της πίστεώς μας, δεν είναι αφηρημένες έννοιες και διανοητικές συλλήψεις, ούτε, πολύ περισσότερο, μεσαιωνικός σκοταδισμός ή θεολογικός σχολαστικισμός. Εκφράζουν την εμπειρία και το βίωμα της Εκκλησίας. Γι’ αυτό, όταν υπάρχει διαφορά στα δόγματα, υπάρχει οπωσδήποτε και διαφορά στον τρόπο ζωής. Κι όποιος υποτιμά την ακρίβεια της πίστεως, δεν μπορεί να ζήσει την πληρότητα της εν Χριστώ ζωής.

Ο Χριστιανός πρέπει να δεχθεί όλα όσα αποκάλυψε ο Χριστός. Όχι ένα ‘’μίνιμουμ’’, αλλά το σύνολο. Γιατί στην ολότητα και την ακεραιότητα της πίστεως διασώζονται η καθολικότητα και η ορθοδοξία της Εκκλησίας.

Οι Παραδεχθέντες Ψευδείς Μεσσίαι

ΨΕΥΔΕΙΣ ΜΕΣΣΙΑΙ

ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ

ΕΔΕΧΘΗΣΑΝ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΕΥΣΑΝ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ

Εις τον 130 χρόνον, από Χριστού γεννήσεως ήλθεν ένας Εβραίος ονομαζόμενος Βαρκοχάμ, και ωνομάσθη από τους Εβραίους Βρακόσβα, υιός ψεύδους. Συνελήφθη από τον Αδριανόν, και εθανατώθη. Ούτω λέγει το Ταλμούθ.

Εις τον 434 χρόνον, εις τον καιρόν του Θεοδοσίου του Μικρού, εδέχθησαν δια Μεσσίαν εις την νήσον της Κρήτης Εβραίον τινα, ονομαζόμενον Βαρκοτζίβα.

Εις τον 522 χρόνον, εις τον καιρόν Ιουστινιανού του Πρεσβυτέρου εδέχθησαν ένα ως Μεσσίαν, ονομαζόμενον Δουναάμ Αιθίοπα.

Εις τον 1137 χρόνον, διηγείται ο Μαϊμονείδης, ότι εις την Γαλλίας εδέχθησαν οι Εβραίοι δια Μεσσίαν άνθρωπόν τινα ασεβή, όστις εθανατώθη από τους Γάλλους.

Εις τον 1138, εις την Περσίαν εδέχθησαν έναν Εβραίον δια Μεσσίαν, και εθανατώθη από τον Βασιλέα.

Εις τον 1157 χρόνον, εις την πόλιν της Κορδόβας εις την Ισπανίαν εφάνη Εβραίος τις, και εκηρύττετο δια Μεσσίας. Ούτω λέγει ο ρηθείς Μαϊμονείδης.

Εις τον 1167 χρόνον, εις το Φεσσανόν Βασίλειον Εβραίος τις εκήρυξε τον εαυτόν του δια Μεσσίαν. Ούτω γράφει ο Μαϊμονείδης προς τους Εβραίους της Μασσαλίας.